Ακηδεμόνευτα, χωρίς πάτρωνες, με τους φίλους και τις φίλες μας, με τους συντρόφους μας, να περπατάμε ανάμεσα στο πλήθος και να είμαστε κομμάτι του, να νιώθουμε ένα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Κάθε μέρα ξυπνάμε με το άγχος στη γλώσσα μας, κάθε μέρα και μία τραγωδία, κάθε νύχτα και οι φόβοι μας.
Ανυποχώρητα, όσο μας παίρνει και όσο μπορούμε. Δεν γίνεται αλλιώς. Εμείς θα τον αλλάξουμε τον κόσμο, δεν περιμένουμε από κανέναν να μας σώσει.
Μόνο που μας φοβίζεις περισσότερο από όσο θα έπρεπε ο κόσμος και μας ακινητοποιεί αυτή η αίσθηση του αδύνατου. Και νομίζουμε ότι πρέπει κάπου να καλυφτούμε, ότι πρέπει να ανέβουμε σε αλλότριο άρμα για να κινηθούμε, ότι κάποιος πρέπει να μας βολέψει και να μας προστατεύσει.
Αλλά ο φόβος και η εξάρτηση κάνουν και κάτι χειρότερο. Δεν μας ακινητοποιούν απλώς, αλλά μας πάνε πίσω, στον κόσμο της ανωριμότητας και του ανολοκλήρωτου. Περνάνε έτσι τα χρόνια και μένουμε ατελείς και πρόχειροι να μας παίρνει ο αέρας και να μας κρατάει δέσμιους η λάσπη στο χώμα. Ας κινηθούμε…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
