Η μεγάλη δυσκολία των καιρών που περνάμε έχει αρχίσει να γίνει μία οικεία και σχεδόν αυτονόητη ιδιότητά μας: Δεν μπορούμε να δούμε το μέλλον. Κι αν προσπαθούμε να το περιγράψουμε, το κάνουμε με αρνητικούς όρους. Αυτό είναι χειρότερο από την αβεβαιότητα και την ανησυχία μπροστά στα τόσο δύσκολα θέματα που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Γιατί δείχνει ότι δεν έχουμε προσδοκίες ή ότι το φοβόμαστε να τις εκφράσουμε.
Δεν είναι τόσο δραματικά τα πράγματα βέβαια, αλλά ως ένα βαθμό βιώνουμε κρίσιμες περιόδους και αυτό μας κάνει να είμαστε συγκρατημένοι. Και αν περιορίζουμε τις προσδοκίες μας ή δεν θέλουμε έστω να μιλάμε για αυτές, δείχνει και αυτό το πόσο έχει αλλάξει η ζωή μας.
Και δεν είναι μόνο προσωπικό το θέμα, αντίθετα εκφράζεται από πολλούς και επηρεάζει τη συλλογική μας ζωή στο κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, Χαμηλές προσδοκίες σημαίνει ότι δεν κάνουμε επενδυτικά σχέδια ή ότι δεν καταναλώνουμε όσο μπορούμε. Όταν δεν βρίσκεις νόημα στα πράγματα ή φοβάσαι, δεν ταξιδεύεις για παράδειγμα ή δεν αγοράζεις εφήμερα πράγματα. Είναι βαρύ το κλίμα και βαραίνει και από τις πραγματικές δυσχέρειες όσων έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση που συνοδεύει και όλες τις άλλες κρίσεις.
Και από αυτή τη σκοπιά, η πολιτική σήμερα καλείται να φέρει ξανά στο προσκήνιο την προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον για τους ανθρώπους,. Φαντάζει ίσως ευχολόγιο κάτι τέτοιο, αλλά είναι στην πραγματικότητα πολύ κρίσιμο πολιτικό ζήτημα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
