Πριν από λίγα χρόνια σχετικά, μας απασχολούσαν στη δημόσια σφαίρα θέματα από την καθημερινότητα των πολιτικών που για κάποια ΜΜΕ είχαν υποτίθεται ενδιαφέρον.
Γινόταν θέμα π.χ. το ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είχε ένα πρόβλημα όταν έκανε κανό ή ποδήλατο ή κάτι τέτοιο που δεν το θυμάμαι ακριβώς, οπότε ανά τα καφενεία, ίσως να αναπτύσσονταν ένας προβληματισμός για τις διαχειριστικές ικανότητες του πολιτικού αρχηγού. Ή πιο πριν ήταν το ατύχημα που είχε με την μπάλα ο Κώστας Καραμανλής καίρια απόδειξη για κάποιους ότι δεν τα κατάφερνε και στην πρωθυπουργία.
Εκείνη την εποχή- είπαμε όχι πολύ παλιά- δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα τα fake news, είχαμε όμως τα ανεξάρτητα και αδέσμευτα blog, τα οποία, διαδίδονταν ότι μας έλεγαν την αλήθεια που μας έκρυβε ο παραδοσιακός Τύπος- αν και υπήρχαν και εφημερίδες και κανάλια που έμοιαζαν με αυτά τα blog και είχαν και υψηλές πωλήσεις.
Εκείνα τα blog, έκαναν ακόμα τεράστια επιτυχία με απίστευτο αριθμό κλικ κι έλεγες ότι μπορεί και να ήρθε «η άνοιξη της δημοσιογραφίας των πολιτών» στη χώρα μας. Δεν ήρθε όμως.
Στο μεσοδιάστημα, τα blog άρεσαν και σε κάποιες αριστερές πτέρυγες που ήθελαν να βγουν στο φως και βγήκαν ίσως, αλλά δεν άλλαξαν και πολλά, ούτε στην ενημέρωση, ούτε στην καθημαγμένη.
Ώσπου σταδιακά και όσο βάθυνε κι άλλο η κρίση και τα μνημόνια, υποχώρησαν όλα αυτά γιατί προφανώς δεν εξηγούσαν τι έγινε ως τότε και προέκυψε η κρίση και ήρθε η εποχή των social media.
Στο μεταξύ όμως παρήχθη αποτέλεσμα με όλα αυτά. Σαν κι αυτό στις μέρες μας, που κανείς πια δεν πιστεύει κανέναν.
Και τελικά θα έπρεπε να αναρωτιέσαι αν υπήρξε ενημέρωση όλα αυτά τα χρόνια που να βοηθά τον κόσμο ή ήταν όλα σκοπιμότητες και ειδήσεις από την περίμετρο της επικαιρότητας, που δεν έδιναν ουσιαστικές πληροφορίες στον κόσμο. Και σήμερα που όλοι ψάχνουν σε αναρτήσεις και like να βρουν τι γίνεται, έχει καταλήξει η κατάσταση ακόμα χειρότερη και είμαστε πολύ μακριά ενίοτε από την πραγματικότητα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
