Σε αυτήν την κατάσταση της ιδιότυπης καραντίνας που ζούμε όλους αυτούς τους μήνες, ο χρόνος στο σπίτι αυξήθηκε τόσο πολύ που έπρεπε να βρούμε και τρόπους να τον αξιοποιήσουμε. Και απλώς και μόνο γιατί μας το ζητάει, γιατί δεν γίνεται απλώς να καθόμαστε με το βλέμμα στο ταβάνι. Και καταλαβαίνεις σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, όταν επιβάλλεται να μην κάνεις τίποτα σχεδόν, ότι αυτό που εύχεσαι όταν εργάζεσαι σκληρά, να έρθει εκείνη η ώρα «που δεν θα χρειάζεται να κάνεις τίποτα», δεν είναι και τόσο εύκολο να υλοποιηθεί όταν έρθει όντως η ώρα.
Γιατί δεν μπορεί και από τη μία μέρα στην άλλη, να ανακαλύψεις και νέους τρόπους αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου. Λίγο πολύ θα κάνεις ό,τι έκανες και πριν, επί κανονικότητας. Αν διάβαζες, θα διαβάσεις, αν μαστόρευες θα μαστορεύσεις, αν μαγείρευες θα μαγειρέψεις, αν έβλεπες τηλεόραση θα ξαναδείς.
Η διαφορά είναι όμως ότι τώρα είναι περισσότερος ο χρόνος και κάπως πρέπει να γεμίσει. Κι επιπλέον, σου έχει επιβληθεί το να κάθεσαι, έχεις την άδεια του κράτους να μείνεις στο σπίτι, κάτι που όσο κι αν δεν πιστεύουμε λειτουργεί ως ένα βαθμό και απελευθερωτικά. Σου δίνουν την άδεια να κάνεις όσα ήθελες αν είχες χρόνο. Οπότε, ίσως και να είναι μία καλή ευκαιρία- μέσα σε όλο αυτό το κλίμα της ανησυχίας και της ανασφάλειας, να κάνεις τελικά και κάτι που ήθελες. Ίσως να βρεις και αν άξιζε τον κόπο κιόλας όταν το ευχόσουν.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
