Έτσι, όπως μπαίνουμε με φόρα από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο νιώθουμε ότι είμαστε σε μία μεταβατική φάση που δεν έχει να κάνει μόνο με τον καιρό και τις μεταβολές του, αλλά κυρίως έχει να κάνει με τις προσδοκίες που έχουμε από τη χρονιά που ανοίγεται μπροστά μας. Σαν τα παιδιά στο σχολείο που νιώθουν μια αγωνία για το τι τα περιμένει, μαζί με αυτό το αίσθημα περιέργειας και αναμονής για όλα τα ωραία που κρύβει μία σχολική χρονιά.
Μόνο που εμείς δεν είμαστε πια μαθητές και πάνω στο τραπέζι, αντί θρανίου, έχουμε τοποθετήσει όλα τα δεδομένα και τις προκλήσεις της επόμενης περιόδου. Και τα σημάδια που βλέπουμε δεν μας αρέσουν και πολύ.
Τι έχουμε μπροστά μας;
Τη μεγάλη ανασφάλεια για την ακρίβεια και «πώς θα βγει πέρα ο χειμώνας». Είναι δεδομένο πια ότι δεν βγαίνει πέρα καν κανένας μήνας για ένα μεγάλο μέρος των νοικοκυριών τα οποία δοκιμάζονται από μία πρωτοφανή μείωση των εσόδων τους όσο δεν έχουν αύξηση των μισθών τους. Πρόκειται στην ουσία για ένα πραγματικό αδιέξοδο. Χωρίς νέα εισοδήματα και μπροστά σε μία συνεχή πορεία αυξήσεων, είναι αδύνατο να σταθούν οι άνθρωποι. Είναι ένα βαθύ κοινωνικό ζήτημα.
Το δεύτερο βασικό είναι η έλλειψη προοπτικών, ο φόβος για το μέλλον. Όλα και περισσότερα στοιχεία δείχνουν ότι είμαστε μπροστά σε μία κρίση που θα κρατήσει κι άλλο, όσο δεν έρχεται η ειρήνη στην Ουκρανία. Κι όσο συνεχίζεται και η πανδημία να προσθέσουμε. Και δεν υπάρχουν και μεγάλες πολιτικές, εγγυήσεις και δράσεις που να εμπνέουν και να δείχνουν έναν κάποιο άλλο δρόμο. Είναι η βύθιση στην απαισιοδοξία.
Αν βαραίνει πολύ η καθημερινότητα και παράλληλα εκλείπει η προοπτική για κάτι καλύτερο, τότε βιώνουμε στην ουσία κάτι σαν μία «μαύρη τρύπα» που απειλεί να μας ρουφήξει, Για αυτό αισθανόμαστε ότι το παλεύουμε μέρα με τη μέρα πια. Είναι μία συνθήκη που δεν βοηθά την κοινωνική συνοχή και εμποδίζει την πρόοδο. Και είναι ένα πολιτικό πρόβλημα που πρέπει να βρει απαντήσεις.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
