Μόλις πάμε να πολιτικοποιήσουμε μία συζήτηση, βγαίνει μία αντίδραση. Ίσως και γιατί η παλιά πολιτικοποίηση έγινε με τα χρόνια άγονη. Πολιτική όμως είναι και η κοινωνική ζύμωση, η παρατήρηση των μεταβολών που συμβαίνουν συχνά αδιόρατα και τις πιάνουν μόνο τα ευαίσθητα ραντάρ.
Και δεν χρειάζεται να μας… μαλώνουν όταν κάνουμε “ιδεολογικές αναγνώσεις”.
Όταν λέμε ότι δεν φτάνουν τα λεφτά γενικώς ως τις 20 του μήνα, κάποιος θα εμφανιστεί να πει: “Μην είστε μίζεροι”.
Όταν λέμε ότι δεν θα πάμε διακοπές κάποιος άλλος θα κάνει χιούμορ ότι καίει και ο ήλιος και να προσέχουμε το δέρμα μας.
Κι αν πιάσουμε και την κομματική κουβέντα και κάνουμε και λίγο κριτική, θα βγουν κάμποσοι να μας πουν για το 2015 ή και το 1981 και τον Ανδρέα που του φορτώνουν όλον τον λαϊκισμό του κόσμου.
Δεν πάει όμως έτσι. Ούτε η κριτική στα κόμματα πρέπει να γίνεται με κατεδαφίσεις όλων των επιχειρημάτων και αντίστοιχα από την άλλη πλευρά με αποθεώσεις.
Όταν λέμε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα, δεν είναι καν κριτική πια, αλλά η παραδοχή για μία υπαρκτή κατάσταση.
Και δεν το συζητάμε γιατί δεν έχουμε τι να κάνουμε, αλλά γιατί κάπως πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα.
Και ο κίνδυνος δεν είναι μην τσακωθούμε εκεί που τα συζητάμε, ούτε μην και ψυχρανθούμε. Κι ας ωριμάσουμε κάποτε και ας κοιτάξουμε να κάνουμε καλύτερες κουβέντες και να σεβόμαστε και τις αγωνίες του άλλου.
Ο κίνδυνος είναι να μην πέσουμε στη ματαίωση. Μην αποδεχτούμε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ότι μας πρόδωσαν, μας έχουνε αφήσει απέξω, ότι δεν έχουμε καμία δύναμη για κάτι καλύτερο. Εκεί είναι μία κόκκινη γραμμή. Γιατί ο ματαιωμένος άνθρωπος που νιώθει ότι δεν έχει προοπτικές, ότι του έχουμε κοπεί οι προσδοκίες, μπορεί να πέσει στην απόγνωση της πολιτικής, στην πλευρά της ακροδεξιάς, που είναι πάντα η αντιπολιτική.
Το βλέπουμε να έρχεται από πολλά σημεία του κόσμου και θα πρέπει να ανησυχούμε. Στις εποχές της μεγάλης ανησυχίας ας συνεχίσουμε να είμαστε πολιτικοί, ενεργοί και ανησυχούντες για το καλό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
