Οι νέοι περιορισμοί είναι πάλι πολλοί, ανάλογοι της άνοιξης, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Όμως αυτή τη φορά είμαστε πιο έτοιμοι να τους αντιμετωπίσουμε. Τους έχουμε εκλογικεύσει και ξέρουμε πόσο μερίδιο ευθυνών μας ανήκει. Έχουμε επίγνωση της ευθύνης μας να προστατευθούμε και να προστατεύσουμε και τους άλλους. Κι έτσι ξέρουμε και πόση ευθύνη μένει και για τους υπόλοιπους, για το κράτος, την πολιτική ηγεσία, τους αρμόδιους. Τουλάχιστον καταφέραμε μέσα στο πρώτο αυτό εξάμηνο να κάνουμε τον καταμερισμό των ευθυνών. Γι’ αυτό και δεν πολυακούμε πια και την επιχειρηματολογία των υπουργών, ειδικά όταν μας κουνάνε το δάχτυλο με τον ίδιο μονότονο τρόπο.
Να αναγνωρίσουμε πάντως ότι δεν είναι όλοι έτσι. Είμαστε οι περισσότεροι που αναλαμβάνουμε τις ευθύνες, αλλά υπάρχουν και κάμποσες, ισχυρές μειοψηφίες που μια χαρά συνεχίζουν τον βίο της αμεριμνησίας. Και δεν είναι τόσο οι «ψεκασμένοι» που είπε κι ο πρωθυπουργός παίζοντας με το γνωστό πια στερεότυπο που μοιάζει να δικαιολογεί τα πάντα. Είναι κυρίως όσοι ποντάρουν μόνο στη δική τους βόλεψη. Όσοι έχουν εντυπώσει μέσα τους τόσο πολύ τον ατομικισμό που τον θεωρούν αυτονόητο. Δεν έχουν καν επίγνωση πόσο προβληματικό είναι κάτι τέτοιο για την ανοιχτή δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή. Αλλά δεν μας συνέβη πρώτη φορά να διαπιστώσουμε τέτοιες συμπεριφορές.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
