Καλά το ότι ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα το έχουμε εμπεδώσει πια. Λέμε ότι είμαστε στην ίδια πόλη, στην ίδια κοινωνία, αλλά δεν βλέπουμε τις περισσότερες φορές κανέναν κοινό δρόμο και πορεία. Και αν δεν υπάρχει κάτι κοινό, δεν είμαστε και από την ίδια πλευρά.
«Και τι πειράζει», θα σου πει κάποιος. Και αυτό το ερώτημα είναι ακόμα χειρότερο γιατί δείχνει ένα σπάσιμο δεσμών, μία συναντίληψη περί του αναγκαίου. Το «δεν με νοιάζει τίποτα», είναι πολύ χειρότερο από το «δεν συμφωνώ μαζί σου».
Άλλες φορές πάλι, λες ότι δεν είναι τόσο μαύρα τα πράγματα και ότι με λίγη προσπάθεια αναφαίνεται από κάτω η παλιά αντίληψη για το «μαζί» και το «από κοινού». Βλέπεις το νοιάξιμο των ανθρώπων, το ενδιαφέρον, την ευαισθησία. Αλλά ίσως να είναι λίγο ή και για μικρό διάστημα. Να μη φτάνει.
Αυτό το πάθημα των ημερών μας, αυτή η πληγή του βαριού ατομικισμού που ξεσπά από παντού, με διάφορες αφορμές και με διάφορες μορφές. Αυτό το «δεν με νοιάζει» που νιώθεις να σφάζει το κοινωνικό και κάθε έννοια κοινής ζωής.
Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
