Σε συναυλίες και παραστάσεις που παίζουν παιδιά, είναι λογικό στο κοινό να είναι κυρίως γονείς και συγγενείς και όλοι να θέλουν να τραβήξουν βίντεο και φωτογραφίες.
Όλοι θέλουν να έχουν ένα αρχείο από το παιδί τους. Κι έτσι βλέπεις σε τέτοιες εκδηλώσεις στο Πνευματικό Κέντρο μία θάλασσα από κινητά τηλέφωνα να τραβάνε συνέχεια. Παράσταση δεν βλέπεις βέβαια ανάμεσα σε τόσες ανοιχτές οθόνες, αλλά ας είμαστε συγκαταβατικοί.
Μία λύση πάντως θα μπορούσε να είναι ειδικά για τις εκδηλώσεις του Πνευματικού Κέντρου να μαγνητοσκοπούνται και να ανεβαίνουν σε μία πλατφόρμα για ελεύθερο κατέβασμα. Και ποιοτικό ήχο και εικόνα θα είχε και θα μπορούσες να ζητήσεις να μην γίνεται και αυτή η ανακατωσούρα στις παραστάσεις.
Τώρα σε παραστάσεις που δεν έχει φίλους και συγγενείς στη σκηνή, δεν μπορώ, να καταλάβω ποιο είναι το νόημα μίας συχνά εκτενούς «κάλυψης» με ένα κινητό τηλέφωνο. Τι να σου μείνει ως ανάμνηση από μερικά κουνημένα πλάνα με κακό ήχο; Άντε να βγάλεις καμιά φωτογραφία με τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, αν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν.
Το καλύτερο είναι που κάποιοι βγάζουν με κινητά και… φλας που από όσο ξέρω δεν έχει νόημα γιατί δεν φωτίζουν τη σκηνή τόσο μακριά. Φωτίζουν όλους μας που είμαστε δίπλα, όμως.
Και το ερώτημα είναι προς τι όλα αυτά; Μήπως γιατί όλα πλέον έχουν μετατραπεί σε μία ατομική έκφραση και τίποτα παραπάνω; Μήπως νομίζουμε ότι είμαστε μόνοι μας και μόνοι μας θα καταναλώσουμε το θέαμα ακόμα και σε ένα γήπεδο με χιλιάδες θεατές;
