Είναι άγνωστα τα κίνητρα της υποβάθμισης των πτυχίων των καλλιτεχνικών σχολών από την κυβέρνηση, αν και θα μπορούσαμε να κάναμε μέσα σε ένα άλλο πλαίσιο, κάποιες ιδεολογικές ή πολιτικές προσεγγίσεις.
Αλλά και οι απαντήσεις που δίνουν τα υπουργεία, στις όλο και διογκούμενες κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών και των σπουδαστών είναι εμφανώς ανεπαρκείς, περιοριζόμενες σε κάποια νομοτεχνική εξήγηση.
Αυτό που όμως, δεν κάνει η κυβέρνηση είναι ότι δεν προχωρά σε μεταρρύθμιση και αξιολόγηση. Το να αναγάγεις όλα τα πτυχία στην κατηγορία της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από μόνο του δεν είναι παρά μία ισοπεδωτική ευκολία που καλύπτεται πίσω από τη θέσπιση του προσοντολογίου. Ακόμα και αν αυτή είναι τελικά η άποψή σου για τις δραματικές σχολές, θα μπορούσες να περιμένεις, να δώσεις χρόνο και νέα πλαίσια διαβούλευσης και να ζητήσεις την αναδημιουργία των σχολών ώστε να πληρούν τα κριτήρια που θέτεις για να είναι ανώτατα τα πτυχία. Το ζήτημα θα μπορούσε να είναι η αναβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών και η εξασφάλιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών. Αλλά δεν έγινε ποτέ αυτή η συζήτηση για να τεθεί κι ένα τέτοιο θέμα.
Και έρχεται όλο αυτό μετά την περίοδο της πανδημίας, όταν και οι καλλιτέχνες και οι καλλιτεχνικές ομάδες, είδαν ότι δεν ήταν ορατοί για το κράτος όταν χρειάστηκαν βοήθεια και στήριξη με τα κλειστά θέατρα και τους χώρους πολιτισμού.
Βλέπουμε δηλαδή, μία μεγαλύτερη εικόνα που δομεί την εικόνα του καλλιτέχνη που δεν έχει ως εργαζόμενος και μεγάλη σημασία για την Πολιτεία. Κι αυτό είναι που πληγώνει, αλλά και προβληματίζει πολύ τον κόσμο της Τέχνης και τους φιλότεχνους πολίτες. Σαν να μην είναι προτεραιότητα η Τέχνη.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
