Δεν υπήρχε λόγος για νέο νόμο για τις συναθροίσεις. Υπήρχε σίγουρα ανάγκη για κατάργηση νομοθετικών διαταγμάτων της χούντας που είχαν απομείνει εν αχρηστία προφανώς, αλλά προέβλεπαν ακόμα και απαγορεύσεις σε δρόμους των Ιωαννίνων που γειτνίαζαν τότε με αστυνομικά Τμήματα. Αυτή η νομοθέτηση είναι θετική προφανώς.
Σε τι χρειάζεται όμως ένας νόμος που να οριοθετεί και να ορίζει το τι είναι σήμερα συνάθροιση και αν πρέπει να αδειοδοτείται ή όχι; Εκτός κι αν ο σκοπός είναι να απαγορεύονται προληπτικά οι διαδηλώσεις κάτι που δεν συνάδει με σύγχρονη δημοκρατία.
Οι διαδηλώσεις και οι συγκεντρώσεις δεν είναι κάποια οντότητα για να υπόκεινται και σε ξεχωριστό νομικά έλεγχο. Είναι εκφράσεις της κοινωνίας, κάτι σαν πηγαίνεις στο γήπεδο ή να μαζεύεσαι για ένα καλλιτεχνικό έργο. Σε όλα αυτά, αν συμβεί κάτι παράνομο, ισχύει προφανώς ο ποινικός κώδικας και υπάρχουν προβλέψεις για το πώς δρα η αστυνομία ή η εισαγγελία. Είναι δηλαδή παράνομο να σπας μια βιτρίνα ή να παρεμποδίζεις την κίνηση σε μία πόλη, αλλά για αυτό δεν ευθύνεται αυτή καθαυτή η έκφραση διαμαρτυρίας των πολιτών.
Ποιος θα θεωρούσε παράνομη πχ μία συμβολική διαμαρτυρία κατοίκων ενός χωριού με κλείσιμο δρόμου, που θα ζητούσαν γιατρό στο χωριό τους;
Το ότι υπήρξαν περιπτώσεις διαδηλώσεων με πολύ μικρό αριθμό συμμετεχόντων που υπερέβαιναν τα όρια του συμβολικού, προφανώς και υπήρξαν και πολλές. Όμως τέτοιες περιπτώσεις δεν λύνονται προληπτικά με απαγορεύσεις, αλλά με διάλογο και πειθώ. Μήπως όμως η Πολιτεία έχει αποφασίσει ότι δεν θέλει πια τον διάλογο με τους πολίτες που διαμαρτύρονται;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
