Συνάντησα τον Σπύρο Σπέγγο με την παρέα του στην πλατεία Πάργης όπου συνήθιζαν να πίνουν τον καφέ τους. Δεν θα μιλήσω για τις αρετές του, όπως την ευγένειά του και τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπιζε κάθε ερώτησή μου, που αφορούσε ιστορικά θέματα της πόλης. Σοβαρότητα που διανθίζονταν από διάφορα μικρά ευτράπελα που συνόδευαν τα μεγάλα γεγονότα της πόλης ή χαρακτηριστικά που ακολουθούσαν τα δημόσια πρόσωπα.
Όλα αυτά τα ήξερε, όπως τα ξέρει ο άνθρωπος που είναι τριμμένος μέσα στην καθημερινή ζωή της πόλης και ταυτόχρονα γνωρίζει να σταθμίζει, να αξιολογεί τις καταστάσεις και να ξεχωρίζει τα σημαντικά από τα ελάσσονα. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά των ώριμων ανθρώπων που ζουν μέσα στη ζωή κι ας μην καταλαβαίνουν αυτήν την έννοια πολλοί, οι περισσότεροι ίσως, που περνάνε τον βίο τους, ιδιωτικό ή και δημόσιο μέσα σε μία αβάσταχτη επιδερμικότητα.
Θα πω, όμως κάτι άλλο για τον Σπ. Σπέγγο. Ήταν άνθρωπος, πολίτης αυτής της πόλης που ήξερε τη σημασία της ιστορίας της, που κατανοούσε τον ιστορικό χρόνο και κατ’ επέκταση την πολιτική και κοινωνική σημασία γεγονότων και προσωπικότητων. Ήταν άνθρωπος που ήξερε. Κι αυτό δεν έτυχε, επειδή ίσως έζησε μέσα σε μία οικογένεια με πολιτική ιστορία όλον τον 20ο αιώνα, αλλά γιατί ενδιαφερόταν, γιατί ήθελε να συμμετέχει.
Για αυτό είναι και απώλεια για την ταυτότητα της πόλης ο θάνατός του. Γιατί όσο περνάνε τα χρόνια δεν έχει η πόλη μας ανθρώπους που να ενδιαφέρονται για αυτήν, που να γνωρίζουν την πορεία των πραγμάτων, το μεδούλι της ζωής της.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
