Η αλήθεια είναι ότι στερεύει και η υπομονή. Και η ανοχή. Όχι ότι μπορείς να κάνεις και τίποτα σπουδαίο για να αλλάξουν όλα, αλλά δεν γίνεται και να σηκώσεις και νέα βάρη. Τώρα ό,τι προστίθεται στις πλάτες μας είναι ένα άβολο, ξένο άχθος που δεν το θέλουμε.
Δεν είναι θέμα να βρούμε κάποιον να του ρίξουμε τις ευθύνες. Ακόμα και η κυβέρνηση έκανε όσα έκαναν και άλλες κυβερνήσεις. Ή δεν έκανε. Μόνο που δεν αντέχεται η θριαμβολογία ή η υπουργική αλαζονεία κάθε τόσο στα εύκολα και μόλις έρχονται τα δύσκολα όλοι να κρύβονται. Και στα δύσκολα σπάει η φλυαρία περί κατακτήσεων και καινοτομιών και ανεβαίνει η ανάγκη για γνώση και ουσιαστικές απαντήσεις. Εκεί είναι που δεν έχει άλλο ρόλο πια η υπομονή.
Υπομονή κάνεις μπροστά σε ένα φυσικό φαινόμενο. Και σε μία πανδημία ακόμα. Όμως στις ανακοινώσεις κάθε τόσο ότι «νικήσαμε» ή ότι τα δύσκολα έμειναν πίσω και ότι όλα θα αλλάξουν, γιατί πρέπει να δούμε κάτι ενδιαφέρον και γόνιμο για το μέλλον. Αν δεν αλλάξει κάτι σύντομα και στη χώρα μας και σε όλον τον κόσμο, δεν θα παραμείνει για πολύ η κοινωνία στη σιωπή.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
