Τη λέξη κανονικότητα τη χρησιμοποιούσαμε περισσότερο την άνοιξη όταν ήταν και πιο νωπή η διάρρηξή της, η απώλειά της. Στις μέρες μας μοιάζει με πολυτέλεια να σκεφτόμαστε με τέτοιους όρους γιατί έχει χαμηλώσει πολύ ο ορίζοντας και δεν βλέπουμε πολύ μακριά. Είναι όμως και αυτή η περίοδος που χρειαζόμαστε την ελπίδα της επιστροφής στην κανονικότητα, χρειαζόμαστε κάτι να προσμένουμε.
Όλους αυτούς τους τελευταίους μήνες, βιώνουμε αυτό το μίγμα φόβου για τη νόσηση, εγρήγορση για την πρόληψη και ανησυχίας για την κατάσταση που δεν αλλάζει. Πρόκειται για ένα νέο επίπεδο σταθερότητας, το οποίο όμως δεν προσφέρει παρά μόνο την αίσθηση του μετέωρου, ένα διαρκές ερωτηματικό.
Γι΄αυτό και οι φορείς Υγείας παγκοσμίως πια ανησυχούν για το πώς θα βγούμε την επόμενη ημέρα, πώς θα είμαστε ακόμα κι όταν πάψει να μας ανησυχεί ο κορωνοϊός.
Τα καμπανάκια χτυπάνε για την ψυχική υγεία που μπορεί να κλονιστεί από τον εγκλεισμό, αλλά και τη σωματική υγεία που δοκιμάζεται από τον μακρύ χρόνο ακινησίας και από μία τάση να μην απευθυνόμαστε στους γιατρούς για άλλες ασθένειες όσο υπάρχει η εκκρεμότητα του κορωνοϊού.
Μαζί με αυτά, υπάρχει πιο πίσω και η ανάγκη διασφάλισης της πνευματικής μας υγείας, καίριο συστατικό της οποίας είναι η ελπίδα. Η ελπίδα ότι αύριο θα είναι μία καλύτερη ημέρα, ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλύτεροι και μαζί με εμάς να καλυτερέψει κι ο κόσμος.
Έχει σημασία συνεπώς να κρατήσουμε ανοιχτή την ελπίδα, να διατηρηθούμε ενεργοί και διαθέσιμοι για το καλύτερο την επόμενη μέρα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
