Ανυπόφορη γίνεται συχνά όλη αυτή η εκδήλωση ενός ασήκωτου, βαριού και σκληρού αισθήματος απώλειας και έλλειψης που εκφράζουν ενήλικες άνθρωποι, άντρες οι περισσότεροι, αλλά και γυναίκες, για έναν χαμένο έρωτα που έληξε άδοξα, ένα πάθος που δεν βρήκε λύτρωση, ένα ανικανοποίητο που δεν εκτονώθηκε. Το βλέπουμε και μέσα από ταυτίσεις με μελοδράματα στην τηλεόραση ή το τραγούδι.
Όλο αυτό που ονομάζαμε παλιά «καψούρα», τον νταλκά των σαραντάρηδων και των πενηντάρηδων που ζούνε θαρρείς σε ένα αέναο, αιώνιο ερωτικό φάσμα, μιλάνε συνέχεια για «σχέσεις» και «χωρισμούς», για ανεκπλήρωτους έρωτες και «μεγάλες στιγμές».
Καταλαβαίνεις έναν νέο, στα 20 και τα 25 άντε βαριά ως τα 30 του που δεν έχει εμπειρίες, που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις συναισθηματικές συγκρούσεις και τις αισθηματικές κρίσεις, αλλά μέχρις εκεί.
Γιατί αν μεγαλώσεις, σημαίνει ότι κάτι έχεις μάθει, ότι αντιμετωπίζεις αλλιώς τους ανθρώπους, πιο ολοκληρωμένα, τους καταλαβαίνεις και μπαίνεις και στη θέση τους και δεν είσαι μονίμως στην κατάσταση του «αδικημένου» που «δεν τον κατάλαβε ποτέ κανένας» και «έμεινε μονάχος» «βράχο βράχο τον καημό του.
Κάποτε πρέπει να απομειωθεί όλη αυτή η επείγουσα κατάσταση συναισθήματος και να δώσει λίγο περισσότερο χώρο στη λογική και την αυθεντική επικοινωνία των ανθρώπων.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
