Μετά είναι και το θέμα με τις προσδοκίες. Γιατί αν στερέψει η πηγή της προσδοκίας και κατασταλεί η ελπίδα, το παρόν απονευρώνεται και γίνεται μία έρημος. Κι αυτή είναι ακόμα μεγαλύτερη έρημος από εκείνη που ζούμε τόσο καιρό με τον φόβο της νόσησης και την απώθηση των επαφών.
Και φαίνεται ότι υπάρχει κάποια συσχέτιση μεταξύ των πολλών περιορισμών και της προσπάθειας τιθάσευσης του σήμερα, με την παραγωγή της ελπίδας και την προσδοκία για το αύριο. Μπορεί να είναι αποδοτικό, καλύτερο να γειώνεσαι στο τώρα και να προσπαθείς να ανταπεξέλθεις στα προβλήματα και τις προκλήσεις που σου θέτει η συγκυρία, όμως δεν γίνεται να μην υπάρχει και ένας μικρός έστω χώρος για να φαντάζεσαι την επόμενη μέρα. Να έχεις την ελευθερία να αφήνεις το μέλλον να εισβάλλει στο χώρο σου.
Κι εκεί είναι που πρέπει να δούμε το θέμα με τις προσδοκίες. Που σίγουρα έχει να κάνει και με το κοινωνικό και με το πολιτικό ζήτημα. Γιατί γίνεται μεγάλος αγώνας να πεισθούμε ότι «αυτό είναι, και δεν έχει άλλο», ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική» και χάνουμε το βασικό, ότι δεν μας αρέσει αυτό που μας συμβαίνει. Κι αν δεν μας αρέσει κάτι, πρέπει να μπορούμε και να θέλουμε να αλλάξει. Είναι μέρος της φύσης η αλλαγή.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
