Τα Χριστούγεννα δοκίμασα να μην κάνω τίποτα. Στην περίπτωσή μου το τίποτα είναι να απέχω από την επικαιρότητα και την ειδησεογραφία ή να αφήσω πιο πίσω κάποιες μεγαλύτερες δουλειές. Πόσο όμως μπορείς να αποφύγεις τις ειδήσεις και την τρέχουσα επικαιρότητα; Όλα με κάποιον τρόπο, λίγο ή πολύ, είναι φτιαγμένα για να σου παρουσιάζουν την πραγματικότητα έστω όπως την προσεγγίζει κάποια πηγή.
Και να κλείσεις την τηλεόραση ή να μη διαβάσεις εφημερίδα, ακόμα και μια εφαρμογή για τον καιρό να ανοίξεις κάπου θα είναι συνδεδεμένη με ένα δίκτυο ειδήσεων. Είναι και χαρακτηριστικό πια της εποχής μας όλες αυτές οι πλατφόρμες που θέλουν να σε κρατάνε στο δικό τους περιβάλλον και σου προσφέρουν ένα ιδιότυπο μείγμα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, μαζί με διασύνδεση και επικοινωνία. Κανείς μας δεν γλυτώνει.
Αλλά και πόσο να αντέξεις απομονωμένος; Κάποιος θα ρωτήσει τι κρούσματα έχουμε, σε τρώει και το σαράκι μην έγινε τίποτα ενδιαφέρον στα πολιτικά, άντε πώς πάει ο κόσμος γιατί είμαστε και κοσμοπολίτες, μην έγινε τίποτα και στην πόλη γιατί το έχουμε και το τοπικιστικό μας – που είναι κι η δουλειά μου άλλωστε-, κάπως έτσι θα πιάσουμε για «πέντε λεπτά» το κινητό και όπως έχουμε όλοι προσέξει ποτέ δεν μας φτάνουν τα πέντε λεπτά.
Αλλά πέρα από τη συνειδητή προσπάθεια να αποφύγω τον κόσμο- που απέτυχε- τελικά δεν ήθελα και να τον αποφύγω. Γιατί πόσο να κάτσεις και σε αυτόν τον καναπέ; Νιώθω ότι δουλεύω «στα κόκκινα» από τον Μάρτιο πέρυσι με όλη αυτήν την ένταση που υπάρχει γύρω μας και εισβάλλει αναπόφευκτα και μέσα μας. Αλλά και πόσο να απέχεις, να «ξεκουραστείς»; Την τρίτη μέρα πάντως έπιασα θέση μπροστά στον υπολογιστή. Και εκεί είμαι ακόμα. Θα ξεκουραστούμε όταν νικήσουμε το χτικιό.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
