Ένα παράδοξο αρχίζει και οικοδομείται γύρω από τις τοπικές εκλογές που θα γίνουν τον Οκτώβριο του 2023. Ενώ έχει αυξηθεί το ενδιαφέρον για συμμετοχή στα ψηφοδέλτια, ανακοινώνονται νέες παρατάξεις και οι επικεφαλής κάνουν επαφές με πρόσωπα που θα δυναμώσουν το εγχείρημά τους, η πολιτική και ιδεολογική αντιπαλότητα είναι σαν να μην υπάρχει. Σαν να μην υπάρχει κάποιο πολιτικό ζήτημα στις εκλογές αυτές και όλοι μαζί αδελφωμένοι βαίνουμε προς εκλογάς άντε το πολύ πολύ διαφοροποιούμενοι γιατί έχουμε ένα πρωτοξάδελφο να ψηφίσουμε ή μας αρέσει το προφίλ στις φωτογραφίες του δείνα υποψηφίου.
Η αλήθεια είναι ότι ως ένα βαθμό στις δημοτικές ειδικά εκλογές, έχουν αμβλυνθεί οι μείζονες πολιτικές αντιπαλότητες, ακολουθώντας και την υποχώρηση των παλιών κομματικών διχασμών. Κι αυτό είναι καλό γιατί ησύχασε και λίγο το κεφάλι μας από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τις σημαίες που ανέμιζαν ενώ δεν είχαμε πώς να μαζέψουμε τα σκουπίδια.
Από την άλλη, φάνηκε την τελευταία δεκαετία, ότι τα μεγάλα προβλήματα των πόλεων, έχουν ως λύσεις πολιτικές που περνάνε μέσα από κρίσιμες επιλογές, συχνά και πολύ ιδεολογικά φορτισμένες. Για παράδειγμα, θα πρέπει κάποιος να απαντά στο ερώτημα αν η διαχείριση του νερού ή των αποβλήτων πρέπει να ανήκει στο δημόσιο, στον δήμο ή στην αγορά και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Η απάντηση σε τέτοια ερωτήματα δεν είναι απλώς ένα «ναι» ή ένα «όχι», αλλά επιβάλλει να διατυπωθούν και οι πολιτικές που θα τα διασφαλίσουν. Κι εκεί είναι που προκύπτουν νέα διλήμματα και νέοι διαχωρισμοί.
Αλλά αυτό είναι και το μυστικό των τοπικών εκλογών. Το ζήτημα δεν είναι ποιος συμπαθεί ποιον και ποιος τάζει σε ποιον αντιδημαρχίες ή θέσεις αντιπεριφερειαρχών, αλλά ποιος έχει πολιτικό πρόγραμμα που να εμπνέει πλειοψηφίες, να δημιουργεί πολιτικές και εντέλει να αλλάζει και τις πόλεις ή τις περιφέρειες που ζούμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
