Είναι τρομερό πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά μας και πόσο έχει επιδεινωθεί η αίσθηση που έχουμε για τις προοπτικές μας και το μέλλον. Και είναι μάλλον αδιανόητο ότι θα μπορέσουμε ποτέ να συνηθίσουμε αυτή την δυσοίωνη κατάσταση, η οποία φέρνει στο στόμα μας συνέχεια λέξεις όπως πυρηνική καταστροφή, πόλεμος, οικονομική κρίση, χρεωκοπία, φτώχεια, κλιματική κρίση.
Πότε είχαμε τόσες λάθος λέξεις στο μυαλό μας σε καθημερινή συχνότητα; Κι αν, αμέσως απαντήσουμε, ότι οι άνθρωποι έχουν ζήσει και πολέμους και καταστροφές, θα ανταπαντήσουμε ότι αυτό έγινε στο παρελθόν και έκτοτε όλες οι νέες γενιές μεγάλωναν με την προσδοκία καλύτερων χρόνων, ενός πιο ωραίου μέλλοντος. Εδώ και πάνω από μία δεκαετία, αυτή η προσδοκία έχει καταβαραθρωθεί.
Υπάρχει μία άποψη που λέει, ότι όλη αυτή η επιδείνωση κρύβει πίσω της σκοπιμότητες που θέλουν να μας συνηθίσουν στην απαισιοδοξία ώστε να αποδεχθούμε και πιο εύκολα και τις νέες μεταβολές του κόσμου μας. Μπορεί να δουλεύουν επικοινωνιακά έτσι, όσοι έχουν σκοπιμότητες, όμως δεν είναι όλα επικοινωνία ή ρητορικά ψέματα. Οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί και το θέμα δεν είναι αν θα χρησιμοποιούμε τις λέξεις που τους περιγράφουν, αλλά αν θα τους αντιμετωπίσουμε προληπτικά ώστε να διασφαλιστεί όντως η πορεία προς ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή είναι η ευθύνη της γενιάς μας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
