Τώρα αρχίζει να μας κατακλύζει η κούραση. Κι από τα ανοίγματα στις πτυχές μας βγαίνει και μία θλίψη.
Η κούραση είναι από πολλές πλευρές μαζεμένη. Από την προσπάθεια που κάναμε να είμαστε εντάξει με τις υποχρεώσεις μας και να τηρούμε τους όρους της καραντίνας. Ήθελε προσπάθεια όντως ακόμα και για το πώς θα βγεις από το σπίτι ή θα επικοινωνήσεις με τον απέναντι.
Μεγάλη ήταν και είναι η προσπάθεια να παραμείνουμε υγιείς. Να είμαστε υγιείς για να συνεχίσουμε απρόσκοπτα τη ζωή μας, για να είμαστε καλά και να βιώνουμε αυτήν την ικανοποίηση από αυτό το «καλά» κι εμείς προσωπικά και οι δικοί μας.
Και προσπαθήσαμε πολύ να κρατήσουμε και την ψυχραιμία μας μπροστά στην απειλή της ανεργίας, της έλλειψης εσόδων, την ανησυχία για το ζοφερό μέλλον που το έχουμε ξαναζήσει και ξέρουμε ότι δεν προσέχει την ασφάλεια των εργαζομένων και των μη προνομιούχων- για να θυμηθούμε και μία παλιά φράση όταν οι λαϊκές ανάγκες δεν στιγματίζονταν ως λαϊκιστικές τόσο εύκολα.
Όλη αυτή η προσπάθεια και η κούραση δεν θέλουμε να πάνε χαμένες. Αλλά δεν είμαστε και πολύ αισιόδοξοι…, μπορεί και να πάνε χαμένες. Δέκα χρόνια τώρα νιώθουμε ότι πάει χαμένο μεγάλο κομμάτι της ζωής μας. Κι αυτός είναι ένας καλός λόγος να είμαστε με ένα θλιμμένο και αμήχανο χαμόγελο στο στόμα. Κι αν …
