Να πω εξαρχής είμαι κατά των επιδομάτων στην εργασία. Ούτε μπόνους, ούτε βαρέα, ούτε έκτακτες ενισχύσεις σε κλάδους κλπ. Αντίθετα πιστεύω ότι οι εργαζόμενοι δικαιούνται αυξήσεις στον μισθό τους μέσα από τις συλλογικές συμβάσεις και πρέπει να τις έχουν όταν εργάζονται με συνέπεια. Γνωρίζω βέβαια πόσο δύσκολο είναι πια για έναν κλάδο να πετύχει ακόμα και μία μικρή αύξηση, ειδικά μετά τα μνημόνια που περιόρισαν τα δικαιώματα των εργαζομένων. Για αυτό και συνήθως τα συνδικαλιστικά σωματεία στρέφονται στο στόχο ενός επιδόματος, ακριβώς για να μη χαθεί η ευκαιρία για μία μικρή αύξηση.
Από εκεί και πέρα, η επιλεκτική ανάδειξη κάποιων αναγκών ειδικών ομάδων σε κάποια συγκυρία, πχ οι γιατροί και οι νοσηλευτές, οι αστυνομικοί, οι δικαστές, οι στρατιωτικοί κλπ για τους οποίους προτείνεται ένα έκτακτο επίδομα ή μία αύξηση, είναι νομίζω ένας λάθος δρόμος. Ειδικά για την αριστερά, δείχνει και μία τάση να σπάσει την εργασιακή συμμαχία και συνθήκη, άνευ λόγου και αιτίας και κατά τη γνώμη μου και με ελάχιστο κομματικό όφελος. Κανείς δεν σε ψηφίζει αν του δώσεις 500 ευρώ. Σε ψηφίζει όμως αν του βελτιώσεις τις συνθήκες εργασίας, αν του δώσεις ένα δίκαιο και αξιόπιστο σύστημα προαγωγών και μεταθέσεων, αν του εξασφαλίσεις ένα σταθερό εργασιακό μέλλον.
Δείχνει άλλωστε και έλλειψη πολιτικής ευαισθησίας, φαντασίας και δημιουργικότητας, να πιστεύεις ότι ένα έκτακτο βοήθημα θα βοηθήσει την καθημαγμένη κοινωνία που ζει αυτήν την περίοδο μέσα στο φόβο και την ανασφάλεια για το μέλλον.
Ας αφήσουν συνεπώς η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ την πλειοδοσία του ποιος είναι ο καλύτερος υποστηρικτής κάποιων επαγγελματικών ομάδων κι ας κοιτάξουν να προωθήσουν συνολικά την εργασία και τις αμοιβές.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
