Ένα νέο επεισόδιο της αποψίλωσης της περιφέρειας από υπηρεσίες είναι σε εξέλιξη με την πρόθεση τραπεζών να κλείσουν δεκάδες υποκαταστήματα σε κωμοπόλεις και χωριά.
Όλη αυτή η συζήτηση που γίνεται συνέχεια τα τελευταία χρόνια, είχε ξεκινήσει για όσους θυμούνται στο πρώτο μνημόνιο, όταν είχε προβλεφθεί και η λεγόμενη “μείωση” του κράτους και άρχισε εκείνο το σερί από λουκέτα σε δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία κλπ στην επαρχία και τη μεθοριακή γραμμή.
Παρουσιάζονταν τότε αυτές οι περικοπές κάτω και από το γυαλιστερό χαρτί του εκσυγχρονισμού του κράτους και την ανάγκη για περισσότερη ψηφιακή διοίκηση, ενώ για τα σχολεία επιστρατευόταν το επιχείρημα ότι είναι καλύτερο παιδαγωγικά ένα μεγάλο σχολείο για τα παιδιά και όχι τα μικρά σχολεία στον τόπο καταγωγής. Τότε άρχισε και η γνωστή πια επιχειρηματολογία περί λαϊκιστικών αντιδράσεων, στην εικόνα των κατοίκων των χωριών που διεκδικούσαν να μη φύγει πχ η Εφορία και να μην τρέχουν 100 χιλιόμετρα μακριά για ένα χαρτί ή να έχουν δάσκαλο τα παιδιά τους κοντά στο σπίτι τους.
Παράλληλα, με τα μνημόνια που ακολούθησαν και αποστέρησαν δημόσιους πόρους από την κοινωνία, με την υποβάθμιση των Δήμων και τη μεταφορά των πάντων στις θαυματουργές «αγορές», η ελληνική επαρχία κατέληξε να γίνει ένας ακόμα πιο έρημος τόπος από όσο ήταν, τόπος στον οποίο παλεύουν ως σήμερα, με όσες δυνάμεις έχουν, όσοι επιμένουν να ζουν στον τόπο τους.
Και παρά την αγωνία μήπως και δεν «μείνουμε στην Ευρώπη» μείναμε τελικά, αλλά πολιτικές αποκέντρωσης… όπως στην Ευρώπη δεν εφαρμόσαμε. Κι ούτε ένα μεγάλο σχολείο δεν φτιάξαμε όπως έχουν στη Σουηδία, τη Γαλλία ή τη Νορβηγία που κάνει ολόκληρα πανάκριβα προγράμματα για τα μαθήματα των λιγοστών παιδιών στον απομακρυσμένο Βορρά.
Και το -όχι και τόσο περίεργο-, είναι ότι ενώ υπήρχε ένα σαφές δίκιο στο επιχείρημα πως σπαταλώνται πολλοί πόροι για τη λειτουργία υπηρεσιών και σχολείων χωρίς “χρήστες” (ναι, οι πολίτες έγιναν σταδιακά χρήστες), η πορεία έδειξε τελικά μέσα στο χρόνο ότι το κράτος μια χαρά διατηρήθηκε και μάλιστα σε κάποιες πτυχές του μεγάλωσε κιόλας όπως έγινε πχ με το ρεκόρ μετακλητών, με τα νέα ΔΣ σε κρατικούς φορείς, την αύξηση των στελεχών στην Τοπική Αυτοδιοίκηση (σύμβουλοι, αντιδήμαρχοι κλπ). Αλλά δεν είναι το κράτος που θέλει ο αγρότης στον τόπο του ή η οικογένεια στο χωριό.
Αντίθετα, ποιο κράτος συνέχισε να μειώνεται όλα αυτά τα χρόνια; Αυτό της πρωτοβάθμιας Υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας, των σχολείων στην περιφέρεια, του πολιτισμού… αυτό που μας χρειάζεται περισσότερo σήμερα δηλαδή.
Και τα μεγάλα κενά που δημιουργήθηκαν κλήθηκε να τα καλύψει ο κάθε δήμος με τις λιγοστές του δυνάμεις και με όσα ευρωπαϊκά προγράμματα μπορεί να απορροφήσει.
Το μήνυμα άλλωστε που στέλνει η Πολιτεία προς τους πολίτες είναι κάτι του τύπου: «Μπες στο ίντερνετ αδερφέ να μάθεις γράμματα στα παιδιά σου και μετά πήγαινε στα πρόβατα να κάνεις κτηνοτροφία με GPS. Μην είσαι οπισθοδρομικός και λες συνέχεια “όχι”…». Η ίδια η Πολιτεία που δεν εξασφαλίζει πρόσβαση στο δίκτυο σε όλους τους Έλληνες, που δεν εξασφαλίζει πρόσβαση στις Βιβλιοθήκες σε όλους τους Έλληνες, που δεν εξασφαλίζει πρόσβαση στη γνώση σε όλα τα παιδιά, που δεν καλύπτει με προσωπικό και εξοπλισμό όλα τα Κέντρα Υγείας. Μακρά η σειρά αυτών των ελλείψεων…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
