Και τι άλλο μπορεί να γίνει για τα αδέσποτα πέρα από τα Καταφύγια και τις στειρώσεις μας επισημαίνει αναγνώστης, μετά το σχόλιο για την ανάγκη πολλαπλών πολιτικών διαχείρισης. Και εννοεί κυρίως ότι έτσι κι αλλιώς είμαστε πολύ πίσω από τις βασικές πολιτικές όπως οι στειρώσεις.
Και η αλήθεια είναι ότι αν σου λείπουν τα βασικά, πώς να πας στα επόμενα. Γιατί, μιλάμε για πολιτικές διαχείρισης που εμφανίζονται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά εκεί δεν υπάρχουν αδέσποτα κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους.
Η κατάσταση είναι τόσο ακραία στην Ελλάδα που απλώς δεν την αναγνωρίζουμε- όπως κάνουμε άλλωστε σε κάθε πρόβλημα.
Αδέσποτο είναι ένα ζώο που δεν έχει σπίτι για κάποιο διάστημα με ευθύνη του ιδιοκτήτη του και όχι ένα ζώο που θα μείνει επί χρόνια στους δρόμους και θα οδηγείται στα άκρα βιώνοντας το πιο αφιλόξενο περιβάλλον που θα μπορούσε να βρει.
Έτσι όμως όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση μοιάζει να μην έχει λύση. Δεν μπορούμε να κλείσουμε τα ζώα σε κλειστά χωράφια, αλλά δεν είναι δυνατόν και να μην μπορούμε να ελέγξουμε ένα σύστημα ταυτοποίησης το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι υποχρεωτικό. Αυτό σημαίνει απλώς ότι δεν υπάρχει κράτος.
Αν συνεπώς όντως δεν λύσουμε τα βασικά, δεν θα δουλέψουν και τα επόμενα μέτρα. Όμως αν δεν κάνουμε και κάτι, δεν θα μειωθεί το πρόβλημα. Είναι το τέλειο αδιέξοδο. Που στηρίζεται τελικά στην πεποίθηση πολλών Ελλήνων ότι τα ζώα δεν είναι και τόσο σημαντικά. Κι ίσως εκεί να είναι και η ρίζα του προβλήματος. Χρειαζόμαστε μία άλλη κουλτούρα σεβασμός των ζώων, μία άλλη αντίληψη στην έννοια της συμβίωσης.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
