H ανάβαση στην αρχαία Κασσώπη, στον σπουδαίο αυτόν αρχαιολογικό χώρο της Πρέβεζας, μέσα στο καλοκαίρι, είναι μία σκληρή εμπειρία. Είναι όμως, και πραγματική εμπειρία. Τη δοκιμάσαμε πριν από μερικές ημέρες σε μία πολύ ζεστή μέρα του Αυγούστου.
Κάτω από το μνημείο του Ζογγολόπουλου στο Ζάλογγο, δίπλα στη μαρτυρική Κρυοπηγή, περπατάς μέσα στο δάσος, περνάς την είσοδο, σε υποδέχονται πολύ φιλικά και ανακαλύπτεις ότι καλείσαι να περπατήσεις κυριολεκτικά μέσα σε μία αρχαία πόλη. Κι αυτή είναι στην ουσία και η μοναδικότητα της εμπειρίας.
Οι ξερολιθιές σου αποκαλύπτουν κυριολεκτικά την είσοδο των σπιτιών και τα δημόσια κτίρια. Παίρνεις τον μακρύ δρόμο προς τα πάνω, στο αρχαίο θέατρο, βαδίζεις πάνω στο αρχαίο καλντερίμι, φαντάζεσαι παιδιά να παίζουν στις αυλές και οικογένειες να ετοιμάζονται να φάνε, ανεβαίνεις μέσα στον καυτό ήλιο και φτάνεις εκεί ψηλά, στο θέατρο που υποδεικνύει ότι η τέχνη και η πολιτική ήταν κρίσιμο μέρος της συνταγής για την «πόλις», και τους «πολίτες». Η πολεοδομία είναι πάντα μία σοβαρή, πολιτική υπόθεση.
Αυτός ο αρχαιολογικός χώρος, δεν θα γινόταν προσιτός αν δεν υπήρχε αυτή η σπουδαία εργασία των αρχαιολόγων και των εργατών της αρχαιολογικής υπηρεσίας, του υπουργείου Πολιτισμού, της Περιφέρειας και του προγράμματος διασύνδεσης των αρχαίων θεάτρων της Ηπείρου με το Διάζωμα, των τοπικών κοινωνιών. Το ότι μπορούμε να καθόμαστε στα εδώλια και να φανταζόμαστε τη ζωή μίας αρχαίας πόλης σε δράση, είναι μία καμπή για την εμπειρία σήμερα.
Κατεβαίνουμε προς τα κάτω, ανάμεσα στα δρομάκια της πολιτείας, φτάνουμε ξανά στον δημόσιο χώρο, την Αγορά, το Βουλευτήριο.
Κάτω απλώνονται, η Πρέβεζα, η Λευκάδα, το Ιόνιο.
Μακάρι να αξιωθούμε να ξαναπάμε, καλύτερα προετοιμασμένοι, με περισσότερη γνώση της ιστορίας και κυρίως πιο έτοιμοι να αξιοποιήσουμε την εμπειρία του να ζεις σε αυτόν τον τόπο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
