Πλημμύρισε χτες το δίκτυο με αναρτήσεις για τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο. Αυτό σημαίνει ότι διαβάστηκε πολύ και ας μην φαινόταν. Κι αυτό είναι μία μεγάλη κατάκτηση για την ποίηση, η οποία γράφεται για να διαβάζεται. Φαίνεται ότι υπήρξαν πολλοί που άκουσαν τη φωνή του Θεσσαλονικιού ποιητή, όταν μιλούσε για τη μοναξιά, τον έρωτα, την απώλεια, τις δυσκολίες συνταιριάσματος με το γύρω περιβάλλον. Και είναι αυτά που απασχολούν πολύ τους νέους ανθρώπους.
Άλλοι είπαν ότι είναι ίσως υπερβολή να γίνεται τόσος λόγος για τον θάνατο ενός καλλιτέχνη. Μα το να γράφεις για έναν ποιητή δεν είναι για αυτόν αλλά για σένα που έχει σημασία. Είναι η ταύτισή του με κάποιους στίχους του που θέλεις να βγει στον αέρα, είναι ότι σου θυμίζει μια εποχή, μία περίοδο της ζωής σου.
Είναι άλλωστε γενική αλήθεια ότι όταν μιλάμε για έναν νεκρό, κατά βάση μιλάμε για εμάς.
Έτσι όμως κι αλλιώς, είναι καλύτερο να γεμίζει το δίκτυο με ποιήματα παρά με πεφωτισμένες απόψεις, περίσσευμα εχθροπάθειας και μεγάλες δόσεις κοινοτοπίας.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
