Οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς κάνουν ό,τι μπορούν καλύτερο. Κι αυτό αποτελεί μία μέγιστη προσφορά γιατί μόνο όταν επιμένουμε και προσπαθούμε θα μπορέσουμε να βρούμε και την έξοδο από αυτές τις αλλεπάλληλες κρίσεις που μας επιτίθενται καρά ριπάς τόσα χρόνια. Αλλά δεν είναι και τόσο απλό όσο το λέμε.
Γιατί το να προσπαθείς συνέχεια σε κουράζει κιόλας. Αυτή η αγωνιώδης συχνά προσπάθεια, η ένταση με την οποία κοιτάς να σταθείς, να αντέξεις, να είσαι αξιοπρεπής και χρήσιμος, να ανταπεξέλθεις, να μην πέφτεις στη μαυρίλα και την ηττοπάθεια, έχει και υψηλό ψυχικό κόστος. Και ξοδεύει και από τα αποθέματα αντοχών που διαθέτουμε.
Για αυτός ακούς και στις κουβέντες έντονα την αναφορά στην κούραση, στην έλλειψη δημιουργικότητας ακόμα και από ενεργούς ανθρώπους. Και για αυτό ήρθε και στο προσκήνιο αυτή η αναφορά παγκοσμίως στη «μεγάλη παραίτηση». Σαν να κοιτάμε πια πώς θα βρεθεί κάτι νέο, μην μπορώντας να αντλήσουμε από το παλιό. Αλλά και χωρίς να ξέρουμε προς τα πού κατευθύνεται το νέο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
