Οι “αρνητές” για τη μετάδοση της νόσου δεν είναι πάντα εύκολο να εντοπιστούν. Δεν πρέπει να εστιάζουμε μόνο στην περίπτωση των συνωμοσιoλόγων, με την ενδόμυχη ικανοποίηση ότι δεν τους μοιάζουμε και ότι είμαστε ανώτεροί τους. Αυτοί είναι πολύ λιγότεροι από όσο νομίζουμε- αν και θα έπρεπε και για αυτούς να υπάρχει καμπάνια ενημέρωσης και απαντήσεις ώστε να μην αφήνονται ελεύθεροι να λένε ό,τι θέλουν στη δημόσια συζήτηση.
Η «άρνηση» είναι ένα πολύ πιο ευρύ κύμα και έχει και πολλές μορφές, αφορά δε πολύ περισσότερους από όσους εκφράζονται δημόσια.
Γιατί υπάρχουν στερεότυπα και προβληματισμοί που επίσης δημιουργούν σύγχυση, με εκτιμήσεις όπως:
– Οι νεκροί δεν είναι περισσότεροι από τη γρίπη, άρα δεν δικαιολογείται τέτοια κινητοποίηση
– Οι ηλικιωμένοι και οι ευάλωτοι, απλώς ας κάτσουν σπίτι
– Όλοι αρρωσταίνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας, θα θεραπευτούμε κι από αυτό. Κι όλοι πεθαίνουμε κάποτε.
– Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα από μία ίωση, όπως η ελευθερία της έκφρασης, ο έρωτας, η ανθρώπινη επαφή κλπ κλπ
– Οι πολιτικές αντιμετώπισης της νόσου είναι βιοπολιτική που ευνοεί την εξουσία
Τέτοια τα επιχειρήματα δεν παρουσιάζονται μόνο από ακραίους, περιθωριοποιημένους και θρησκόληπτους ανθρώπους σε μαζώξεις κάποιας σέχτας. Αντίθετα, είναι αρκετά γενικευμένες απόψεις που διαδίδονται διαρκώς μέσα στο κοινωνικό σώμα και έρχονται απέναντι σε κάθε λογικό άνθρωπο που φοβάται να νοσήσει, που ανησυχεί μήπως χάσει τη δουλειά του ή βιώνει ένα συνεχές αίσθημα διακινδύνευσης και αγωνίας συνολικά για τη ζωή του.
Η άρνηση της νόσου σήμερα, δεν είναι αντίστοιχη μόνο με τις θεωρίες για την επίπεδη γη. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, πολύ πιο πλειοψηφικό. Είναι ο εκλογικευμένος τρόπος που έχουν μεγάλες πλειοψηφίες για να «εξηγούν» τον κόσμο, όσο δεν έχουν τα εργαλεία, την πληροφόρηση, τη γνώση ή και τη θέληση, να τον εξηγήσουν με έναν άλλο, πιο λογικό τρόπο βάσει της επιστήμης και της κοινής αντίληψης για το πώς εξελίσσεται η ζωή.
Αυτοί οι «αρνητές» ή ας το πούμε οι «αδιάφοροι» ή «έλα μωρέ» ή οι «σκεπτικιστές» είναι που όλο το καλοκαίρι ως και το τέλος του Σεπτεμβρίου, έζησαν τη ζωή τους όπως την ήθελαν, χωρίς όρια, χωρίς μέτρα, γιατί μια ζωή την έχουν και έχουν το δικαίωμα σε αυτήν. Βίωσαν το ατομικό δικαίωμα στη ζωή τους, χωρίς να ακούνε τι έλεγαν οι επιστήμονες, αλλά και χωρίς να βρίσκουν και μεγάλα εμπόδια από τους πολιτικούς που έβαζαν ψηλά στην ατζέντα την αγορά, τον τουρισμό και την επιστροφή στην αίσθηση του κανονικού, μέσα από τις δικές τους αντιφάσεις και αυτοί.
Ο ανορθολογισμός κυριαρχεί ενίοτε και στην εξουσία και στην πλειοψηφία των «λογικών» πολιτών. Κι αν το αποδεχθούμε αυτό, τότε ίσως να είναι πιο εύκολο και να πείσουμε και να πειστούμε, ότι όντως μία επιδημία αντιμετωπίζεται και μέσα από μία πιο κανονική ζωή, με μέτρα μεν, με αποστάσεις, με μάσκες, με περιορισμούς στον τρόπο ζωής μας και έκτακτες καραντίνες, αλλά χωρίς πανικούς και εντάσεις και πολιτικές φόβου.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
