Θυμάμαι μία νύχτα σε μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα περισσότερα από 15 χρόνια τώρα, στις καλές μέρες που ταξιδεύαμε και νομίζαμε ότι ο κόσμος είναι δικός μας, θυμάμαι λοιπόν που ξύπναγα μέσα στον ύπνο μου απότομα από τις σειρήνες των περιπολικών της Αστυνομίας.
Οι μεγάλες μητροπόλεις ταγμένες στο αδιάκοπο κυνηγητό του εγκλήματος για να προσφέρουν το αίσθημα της ασφάλειας. Κάπως ένιωθα καλά που πίσω στην πόλη μας, όλα ήταν πολύ πιο ήσυχα.
Κάπου διάβασα στα γρήγορα, ότι σε κάποιες περιοχές τις Ιταλίας, τα ασθενοφόρα μειώνουν τον ήχο τους, για να μην δημιουργείται αίσθημα ανησυχίας. Μία ανησυχία στο κόκκινο αφού οι Ιταλοί ξέρουν ότι εκεί γίνει μεγάλος αγώνας για να σωθούν άνθρωποι.
Μία άλλη φορά, πιο πρόσφατα, στην Αθήνα με ξύπνησαν τα καροτσάκια από σούπερ μάρκετ που χρησιμοποιούσαν οι μετανάστες και οι ανέστιοι για να μαζεύουν μπουκάλια και τενεκεδάκια από τους κάδους της ανακύκλωσης. Εδώ σε μας χρησιμοποιούν παλιά καροτσάκια για μωρά. Δεν ξέρω αν με ανησυχούσε τελικά ο ήχος από τα καρότσια ή αυτή η αίσθηση του παράλληλου κόσμου για κάποιους εκεί έξω που έμοιαζε να μην είναι «σαν εμάς».
Αυτές τις μέρες πιάνω τον εαυτό μου να μετράει τους ήχους έξω από το σπίτι. Μου φαίνεται περίεργο που μιλάνε κάποιοι στα κινητά στο δρόμο, ανησυχώ μην και μαζευτούν σε κανά σπίτι κάμποσοι, κοιτάζω από το παράθυρο κόσμο που περπατάει και να αναρωτιέμαι τι τους κάνει και βγαίνουν έξω. Μετά βγαίνω κι εγώ και πάω στη δουλειά και ξέρω ότι στην πραγματικότητα όλοι κάπου έχουν να πάνε, ακόμα κι όσοι ίσως να μην έχουν, αλλά κάτι μέσα τους τους κάνει να θέλουν να βγουν, αλλιώς νομίζουν ότι θα σκάσουν. Μπορεί.
Αλλά ήδη η πόλη γεμίζει από ήχους ανησυχίας. Ή έτσι νιώθουμε τουλάχιστον. Πόσο επιθυμώ αυτές τις μέρες μια ησυχία που θα έρθει αθόρυβη και φυσική και θα μας καλέσει να την διαταράξουμε σαν παιδιά, σκανδαλιάρικα, σαν μην έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, παρά μόνο το χρόνο που περνάει από πάνω μας και τη ζωή που δεν ζούμε περιμένοντας…
