Δύσκολα θα πίστευε κάποιος ακόμα και στα δύσκολα χρόνια της μεγάλης κρίσης ότι θα συναγωνιζόταν το πολιτικό σύστημα της χώρας για το ποιος δίνει τα καλύτερα επιδόματα. Αλλά και η σημερινή κυβέρνηση που ως αντιπολίτευση μιλούσε για επιδόματα φτώχειας ασκώντας κριτική στην προηγούμενη κυβέρνηση, δεν θα έβλεπε τότε τον εαυτό της στη θέση κάποιου που διανέμει 250 ευρώ, 600 ευρώ ή κάρτες για τα σούπερ μάρκετ.
Μικρή σημασία όμως έχει το πώς βλέπουν τον εαυτό του το κόμμα της ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ. Σημασία έχει να βλέπεις τις μεγάλες αλλαγές που συντελέστηκαν στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια, χρόνια νέων κρίσεων. Αλλαγών που συσσωρεύτηκαν πάνω σε ακόμα μεγαλύτερες αλλαγές που συνέβησαν μετά το 2008-2009.
Επιδόματα χρειάζονται. Και δεν φτάνουν. Και δεν πιάνουν όλον τον πληθυσμό που έχει ανάγκη. Και δεν λειτουργούν καν μερικές φορές. Για να θυμίσουμε ότι το «κουπόνι» για νέες συσκευές και υπολογιστές ουδέποτε αξιολογήθηκε για την προσφορά του στον ψηφιακό μετασχηματισμό.
Αλλά πλέον, για πολύ κόσμο λείπουν τα 10 ευρώ τη μέρα, λείπει το φαΐ πάνω στο τραπέζι, λείπουν τα βασικά. Κι εκεί είναι το πρόβλημα.
Και η αντίφαση είναι ότι ενώ αυξάνονται τα επιδόματα, δεν ανοίγει η συζήτηση για τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτώχεια και την έλλειψη προοπτικών. Αντιθέτως, το κυβερνητικό αφήγημα λέει ότι όλα πάνε καλά, και στην ανάπτυξη και στις επενδύσεις και στις εξαγωγές και στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Για αυτό και χρησιμοποιούν τον όρο «ευάλωτες ομάδες» για να δικαιολογήσουν τα επιδόματα, που όμως αναγκάζονται να τα δώσουν σε εκατομμύρια ανθρώπους ώστε να γίνουν και αντιληπτά ως οργανωμένη παρέμβαση- και για να έχουν και κάποιο αντίκτυπο στις κάλπες θα έλεγε κάποιος πιο αρνητικό.
Αν όμως όλα πάνε καλά στη χώρα, γιατί λείπουν αυτά τα 100 ευρώ το μήνα από κάθε σπίτι και χρειάζεται ένα ακόμα pass; Εκτός κι αν είναι όλα ένα κακό όνειρο, και κάποια στιγμή θα τελειώσει ο πόλεμος, η ενεργειακή κρίση ή η ακρίβεια και μέσα στο επόμενο εξάμηνο όλα θα γίνουν καλά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
