Ένα πρόβλημα που είχαμε παιδιά τη δεκαετία του ’70 κι αργότερα ίσως, ήταν ότι δεν γνωρίζαμε όλη την πόλη. Μεγαλώνοντας στην Καλούτσιανη ένιωθα ότι ο κόσμος μου ήταν αυτός. Υπήρχαν γειτονιές που ούτε καν τις είχα επισκεφθεί μέχρι τα 12 μου χρόνια.
Πώς άλλαξε αυτό; Κατ’ αρχάς με το σχολείο. Με τα λίγα σχολεία που υπήρχαν στην πόλη, για να φτάσω ως το 2ο Γυμνάσιο από το Τζαμί διέσχιζα τις περισσότερες φορές με τα πόδια τη μισή πόλη. Πλατεία, ΚΤΕΛ, σχολείο και πάλι πίσω, τις μισές φορές τα βράδια γιατί είχαμε διπλή βάρδια. Έπρεπε να φτάσω στη Β’ Λυκείου για να «επιστρέψω» στη γειτονιά όταν μεταφέρθηκε το 1ο Λύκειο πια, στην Κιάφα, στα χωράφια τότε.
Μετά ήταν ο αθλητισμός. Το γήπεδο αρχικά για να βλέπουμε τον ΠΑΣ και μετά το Κλειστό στη Λιμνοπούλα για βόλεϊ παιζοντας στον ΑΓΣΙ. Αυτό κι αν ήταν ταξίδι!
Και ήταν κι ο πολιτισμός, οι εκδηλώσεις στην πλατεία που μας άνοιγαν δρόμους, κυριολεκτικά.
Μαθαίνεις την πόλη τελικά αλλάζοντας κόσμους και εμπειρίες. Κι αυτό ισχύει και σήμερα, που είναι σαφώς μία ανοιχτή πόλη τα Γιάννενα. Αλλά θα πρέπει να συνεχίσουν να δίνουν αφορμές για ταξίδια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
