Υπάρχει κόσμος που δυσπιστεί με όσα ακούει κάθε μέρα. Δεν πιστεύει ότι έχουν ανοίξει τόσα θέματα, ότι υπάρχει τόσο σκοτάδι εκεί έξω, ότι είναι τόσα πολλά τα προβλήματα. Είναι όχι μόνο ο κόσμος που «πέφτει από τα σύννεφα», αλλά και όσοι δεν χωνεύουν εύκολα το πόσο πολύπλοκος είναι ο κόσμος και πόσες πολλές οι μαύρες πλευρές του.
Εξ ου και η προσφυγή κάποιων εξ αυτών και στις θεωρίες συνομωσίας για όσα «μας κρύβουν» και τον «μαζικό έλεγχό» μας.
Κι όμως, υπήρξαν κι άλλες περίοδοι έντονης ανησυχίας στον δημόσιο βίο. Για παράδειγμα το διάστημα 1988- 1990 η πολιτική σκηνή ήταν μία κόλαση. Κάποιοι δεν τα έζησαν όμως, κάποιοι βολεύονται να τα ξεχνάνε, κάποιοι αδιαφορούσαν τότε γιατί δεν τους άγγιζε. Αλλά και η κοινωνική ένταση ήταν μεγάλη και στο παρελθόν κι αρκεί μια ματιά στο αστυνομικό ρεπορτάζ παλιότερων χρόνων, για να φανεί.
Αλλαγές στις μέρες μας βέβαια υπάρχουν. Η θεαματοποίηση της βίας έχει πάρει διαστάσεις. Η πλανητική ειρήνη απειλείται με πρωτοφανή τρόπο. Οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα. Υπάρχει πολύς κόσμος που έμεινε ή θέλει να μείνει ακόμα στην εποχή των προσδοκιών. Τότε που το μέλλον προβλεπόταν πάντα ως «καλύτερο», τότε οι κόποι και οι αγώνες «δικαιώνονταν», τότε που όλοι έταζαν και πίστευαν στις «καλύτερες μέρες».
Τώρα ζούμε την αποκαθήλωση εκείνων των προβλέψεων. Μια αποκαθήλωση που έχει μπει στη δεύτερη δεκαετία και ακόμα τη θεωρούμε έκτακτο γεγονός.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
