Ούτε σημειώσεις, ούτε κίτρινα χαρτάκια, ούτε ειδοποιήσεις στο κινητό σε σώζουν από το χρόνο που πέφτει πάνω σου όλον αυτόν τον καιρό. Και δεν είμαστε πια στην παλιά κατάσταση, την περυσινή μόλις που είχαμε πολλά να διευθετήσουμε και δεν προλαβαίναμε και ξεχνάγαμε και λέγαμε ότι κάτι έχουμε πάθει και το χάνουμε σιγά σιγά.
Τώρα είμαστε στη μονοκαλλιέργεια της πανδημίας. Αλλά φτάνει και περισσεύει.
Τώρα δεν μας συμβαίνουν και τόσα πολλά. Όλους αυτούς τους μήνες δεν έχουμε και πουθενά να πάμε. Δεν μας καλούν, δεν μας μπαίνουν ιδέες, φοβόμαστε κιόλας, περιορισμένοι είμαστε και μάθαμε να περιορίζουμε και τις επιθυμίες και τις σκέψεις μας. Αλλά πάλι μας είναι δύσκολο να διευθετήσουμε τη μέρα μας. Κι όχι μόνο γιατί υπάρχει ανασφάλεια για τον βιοπορισμό και το τι έρχεται, αλλά γιατί πίσω, καλά κρυμμένο είναι αυτό το βαρύ αίσθημα του φόβου. Αυτή η ανησυχία ότι δεν θα πάνε καλά ποτέ τα πράγματα.
Έτσι φωλιάζει συνήθως ο φόβος μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Χρειάζεται κάτι για να ανοίξει το πέρασμα και αυτήν την αφορμή τη βρήκε με το τρομερό ερέθισμα της πανδημίας, που έτσι κι αλλιώς τρομοκράτησε και τους πιο δυνατούς. Μετά όμως δεν χρειάζεται παρά να τρέφεται από το απροσδιόριστο και το άγνωστο. Σήμερα είμαστε ακριβώς στη φάση που καταλαβαίνουμε ότι τρέφουμε τον φόβο. Και αυτό μας αποσπά όλη μας την προσοχή και την ενέργεια. Πρέπει να φύγουμε από αυτήν την παγίδα.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
