Διάβασα ένα ωραίο από τον Δήμο Αρταίων για την πρόθεσή του να αξιοποιήσει την παραποτάμια περιοχή του: «Για πολλές δεκαετίες, η Άρτα είχε γυρισμένη την πλάτη της στο ποτάμι της». Είναι ακριβώς αυτό που λέμε κι εμείς στα Γιάννενα ότι κάποτε πρέπει να στραφούμε ξανά προς τη λίμνη και να συμβιώσουμε μαζί της και όχι να διαχωριζόμαστε με κρηπιδώματα και τσιμεντοποίησή της.
Καλώς τα λέμε κι εμείς στα Γιάννενα και οι γείτονες στην Άρτα. Ένας φίλος όμως μου θύμισε τις προάλλες, ότι μέχρι και τη δεκαετία του ’60 και αργότερα οι κάτοικοι των πόλεων σε όλον τον κόσμο απέφευγαν το υδάτινο στοιχείο. Ίσως να ήταν οι παλιοί φόβοι για μεταδοτικές ασθένειες όταν ακόμα ήταν επικίνδυνη η ελονοσία ή ότι δεν έβλεπαν πώς μπορεί να βοηθούσε στην αστικοποίηση, τα διαμερίσματα και τον αστικό τρόπο ζωής που κινητοποιούσε τις αλλαγές στις πόλεις.
Πέρασαν τα χρόνια, είδαμε ότι η οικολογία πρέπει να είναι κεντρικό κομμάτι της ζωής μας, αντιληφθήκαμε την έννοια του οικοσυστήματος και ανασύραμε τελικά από την ιστορική μας μνήμη τη συμβιωτική σχέση του ανθρώπου με το νερό. Και έτσι τώρα ψάχνουμε τρόπος να αξιοποιήσουμε την οριογραμμή της λίμνης για ποδηλατοδρόμους, αναψυχή και πράσινες δράσεις εκεί που κάποτε ήταν μποστάνια και πιο παλιά έλη και μεγάλες εκτάσεις. Αφού αλλάξαμε οπτική ας βρούμε και τους καλύτερους τρόπους συμβίωσης, χωρίς όμως να είναι μόνο κριτήριο το ανθρωποκεντρικό.
