Εμείς από εδώ λέμε ότι υπήρξε υπέρμετρη βία στις αστυνομικές επεμβάσεις στην Αθήνα, οι άλλοι από εκεί λένε ότι όχι δεν υπήρξε, αντίθετα η αστυνομία δέχτηκε και μεγαλύτερη βία.
Είναι ο λόγος του ενός έναντι του λόγου του άλλου. Μαντέψτε ποιος κερδίζει; Ο λόγος του κράτους. Γιατί λείπει ένας κρίσιμος κρίκος, οι ανεξάρτητοι παράγοντες που θα εγγυηθούν την αλήθεια.
Τον ρόλο του ανεξάρτητου διαμεσολαβητή, θα μπορούσε κατ’ αρχάς να τον παίζει ο Τύπος. Και σε ένα βαθμό αντέχει να τον κάνει ακόμα αφού δημοσίευσε και αυτές τις ημέρες πλήθος από στοιχεία και προσεγγίσεις. Αφού όμως καταφέραμε στην Ελλάδα να αποψιλωθούν τα ΜΜΕ από επαγγελματίες δημοσιογράφους και να αναδημοσιεύουν μόνο δελτία Τύπου, μαντέψτε ποιος ωφελείται και σε αυτήν την περίπτωση.
Το κύριο όμως είναι ότι δεν λειτουργούν αποτελεσματικά ισχυρές ανεξάρτητες αρχές να φωτίσουν τις υποθέσεις. Ακόμα και η κίνηση που έκανε το υπουργείο με την επιτροπή υπό τον Ν. Αλιβιζάτο κατέληξε να απειλεί με παραίτηση ο καθηγητής και όχι κάποιος υπουργός ή αξιωματούχος. Μέσα σε μία τέτοια κατάσταση, ο πολίτης όχι απλώς δεν ξέρει ποιον να πιστέψει, αλλά παραιτείται στην ουσία από τον δημόσιο χώρο, αποσύρεται και τείνει να μην τον ενδιαφέρουν τα κοινά, «αφού τίποτα δεν αλλάζει» όπως πιστεύει. Κι αυτό είναι δημοκρατικό έλλειμμα.
