Είναι λίγο διαφορετική αυτή η αίσθηση ερημιάς που έχει η πόλη με το πέρασμα προς το μέσο του καλοκαιριού. Δεν είναι η παλιότερη, προ πανδημίας που υπήρχε μία θέρμη για την έξοδο, το τριήμερο, τη διέξοδο προς τις θάλασσες και τα χωριά. Η σιωπή που πέφτει τα σαββατοκύριακα, οι άδειοι δρόμοι, τα βράδια της Κυριακής που μοιάζει να είναι όλα ακίνητα, έχουν κάτι μέσα τους και από ένα αίσθημα κούρασης, αποχώρησης, φευγιού. Πιάνεις στην ατμόσφαιρα αυτήν την απόσταση που μοιάζει να έχει γίνει η λέξη κλειδί των καιρών που διανύουμε.
Και μπορεί να είναι σύμπτωμα αυτής της φάσης που περνάμε, που ο ιός είναι συνέχεια πίσω από το κεφάλι μας και μας επιβάλλει κανόνες και συμπεριφορές όλο και πιο μόνιμες και σίγουρα χαρακτηρισμένες από την προσοχή, από την καχυποψία ακόμα ακόμα.
Η πόλη, όλες οι πόλεις ζωντανεύουν μόνο όταν κινείται από κάτω τους το ζωτικό ρεύμα της ελευθερίας, της ελεύθερης βούλησης, η δύναμη της θέλησης για κίνηση. Πόλη σημαίνει κίνηση. Κι αυτό μετεωρίζεται ακόμα ως ερώτημα. Να δούμε ως πότε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
