Αν αφουγκρασθούμε τον παλμό της κοινωνίας σήμερα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά σε όλον τον κόσμο, θα νιώσουμε την αγωνία για το μέλλον και την ανασφάλεια για το παρόν. Δεν χρειάζεται περισσότερη ανάλυση κάτι τέτοιο γιατί είναι πράγματα που βιώνουμε όλοι μας. Κι όσο δεν έρχεται η ειρήνη στην Ουκρανία, όσο ο πόλεμος τείνει να γίνει μια συνθήκη και όχι ένα έκτακτο γεγονός, τόσο θα βυθιζόμαστε στην ανασφάλεια και την ανησυχία που φέρνει αυτή η κατάσταση που δεν ξέρεις πού πατάς.
Για αυτή η κατάσταση έχει και σημασία να την συνυπολογίζουμε σε κάθε μας πρόβλεψη; Γιατί τινάζει στον αέρα κάθε σχεδιασμό, κάθε βεβαιότητα, όλα τα δεδομένα. Και μόνο που συζητάμε για επισιτιστική κρίση και προβλήματα στις εφοδιαστικές αλυσίδες, αρκεί.
Και έρχεται ως συνέπεια, η σύγχυση για το ποιο είναι και το κατάλληλο σχέδιο εξόδου από την κρίση. Είναι πολύ χειρότερο από την πανδημία που περιμένουμε τουλάχιστον από την επιστήμη να δώσει λύσεις.
Είναι πολύ χαρακτηριστικό το πρόβλημα της Κλιματικής Αλλαγής. Πώς θα υλοποιήσουμε στόχους για τη μείωση των ρύπων ως το 2030 και το 2050, όταν δεν ξέρουμε αν θα μπορούμε να ζεσταθούμε επαρκώς τον ερχόμενο χειμώνα; Και πώς θα περιμένουμε να επανακάμψει η ανάπτυξη αν δεν υπάρχουν επαρκείς ενεργειακοί πόροι.
Ακόμα και αν παρακάμψουμε όλες τις επιφυλάξεις και βάλουμε τα πάντα να καούν από το λιγνίτη ως τα σκουπίδια, ακόμα κι αν εξορύξουμε όλα τα πιθανά ορυκτά καύσιμα του πλανήτη, θα γίνει δυνατόν να πετύχουμε τη διάσωση του πλανήτη, την οικονομική ανάπτυξη με υψηλούς ρυθμούς, τα κέρδη των επιχειρήσεις που επιζητούν οι αγορές, αλλά και την ποιότητα ζωής και την ευημερία των πολιτών; Μήπως όλοι αυτοί μαζί οι στόχοι είναι ανέφικτο, αν δεν συγκρούονται κιόλας μεταξύ τους.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
