Δεν υπάρχει οδηγός χρήσης για να ζούμε. Αν υπήρχε θα ήταν πιο εύκολο σίγουρα. Για την ακρίβεια, ζούμε μαθαίνοντας να ζούμε. Κι αυτό δεν είναι και καμιά μεγάλη φιλοσοφία, αλλά αντίθετα κοινή γνώση.
Γιατί όμως ενώ ξέρουμε τι είναι η ζωή, από τις δικές μας εμπειρίες, καταλήγουμε να αναζητάμε μαγικές λύσεις, ελιξίρια και οδηγούς ευτυχίας;
Και τι γίνεται όταν η συνθήκη της ζωής, μοιάζει να είναι ενάντιά της; Γιατί αυτό ζούμε αυτήν την περίοδο της πανδημίας. Δεν το θεωρούμε κανονικότητα όπως λέμε, αλλά εξαίρεση. Λέμε ότι «θα περάσει» ή αναρωτιόμαστε «τι θα γίνει μετά». Και στο μεταξύ πάμε για τον δεύτερο γεμάτο χρόνο που ζούμε σε αυτήν την «εξαίρεση», ψάχνοντας τι έγινε, ποιος… μας μάτιασε και τι πρέπει να κάνουμε…
Και τελικά ανακαλύπτουμε ότι δεν υπάρχει και τίποτα πρωτόγνωρο, αφού η ανθρωπότητα έχει ζήσει τέτοια δραματικά γεγονότα και επιδημίες που κράτησαν πολύ περισσότερο.
Κι ίσως να είναι η αίσθηση των χρόνων της ευημερίας που διανύουμε, ότι η ζωή δεν είναι παρά η πλεύση προς την πρόοδο και την ευτυχία, που μας κόστισε τόσο. Μας κόστισε η πίστη μας σε αυτή τη ματαιότητα. Και τώρα πέσαμε πάνω στον τοίχο και προσπαθούμε να συνέλθουμε.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
