Το έχουμε πάθει με την Ακρόπολη και τη συζήτηση που άνοιξε για το αν και κατά πόσο οι παρεμβάσεις που έγιναν με τους τσιμέντινους διαδρόμους μας φέρνουν και πιο κοντά στην αυθεντική εικόνα που είχε ο χώρος στην αρχαιότητα.
Μεγάλη συζήτηση. Θυμάμαι και δικές μας εδώ, τοπικές, όπως για παράδειγμα με την αποκατάσταση του αρχαίου θεάτρου της Δωδώνης. Φώναζαν κάποιοι για την εικόνα με τις προσθήκες, αλλά σήμερα ούτε καν φαίνονται οι παρεμβάσεις.
Και το θέμα δεν είναι από μόνα τους η Ακρόπολη, η Δωδώνη, ο σταθμός του μετρό στη Θεσσαλονίκη ή η Αμφίπολη. Δεν είναι ένα «ναι» ή ένα «όχι». Τουλάχιστον αρχικά.
Το θέμα μας για εμάς τους πολίτες που δεν έχουμε την ειδική γνώση της επιστήμης, είναι στην αρχή, να ανοίγουμε τον δρόμο για να γνωρίσουμε τα μνημεία μας και την ιστορία μας. Πριν ακόμα φτάσουμε να μπορούμε να εκφράζουμε την άποψή μας- και οι απόψεις ακόμα και οι αιρετικές ή οι εκφράσεις απόγνωσης που μπορεί να έχει ένας πολίτης πρέπει να εισακούγονται- αλλά πριν φτάσουμε ως εκεί, οφείλουμε να ακολουθούμε το δικό μας μονοπάτι της γνώσης και της επαφής μας με τα μνημεία.
Γιατί το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε στην εποχή μας είναι η αποσπασματικότητα και ο κατακερματισμός. Τα βλέπουμε όλα γύρω μας ως «κομμάτια», ως «τμήματα» και όχι ως σύνολο μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς. Και με τη διαμεσολάβηση και άλλων παραγόντων όπως ο τουρισμός, η αγορά, η διαφήμιση, όλα μοιάζουν ακόμα πιο αποκομμένα από τις εμπειρίες μας. Χρειάζεται να βρούμε κατ’ αρχάς έναν δρόμο συμπερίληψης.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
