Η παγκόσμια οικονομία δέχεται εδώ κι ένα μήνα ένα μεγάλο πλήγμα και αναμένεται να συνεχιστεί για ακόμα έναν μήνα τουλάχιστον. Η ανησυχία είναι πολύ μεγάλη. Γιατί όμως υπάρχει τόσος φόβος για τις μελλοντικές επιπτώσεις;
Θεωρητικά, η πανδημία θα καμφθεί και αμέσως μετά, υπάρχει δυνατότητα για αύξηση της παραγωγής σε όλα τα επίπεδα με προοπτικές αναπλήρωσης της «μαύρης τρύπας».
Στην πράξη, το πρόβλημα μεγεθύνεται λόγω της αλληλοπλεκόμενης οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Το εργοστάσιο υφασμάτων στην Ιταλία δεν στέλνει ύφασμα στην Κίνα που μειώνει την παραγωγή ιατρικού εξοπλισμού, να ένα παράδειγμα. Ο φόβος της νόσησης μειώνει τη ζήτηση των καταναλωτών και αναβάλλει ταξίδια για το καλοκαίρι, να ένα δεύτερο παράδειγμα.
Πάνω σε αυτό, τα κράτη και οι οικονομικοί παράγοντες θα έπρεπε να δείχνουν μεγαλύτερο σθένος, να επιδεικνύουν συνεργασία και αλληλεγγύη και να έχουν ήδη προχωρήσει σε αναπτυξιακά σχέδια. Δεν τα βλέπουμε όμως όλα αυτά να προχωράνε, αντίθετα είδαμε στη σύνοδο κορυφής, τεράστιες δυνάμεις όπως η Γερμανία και οι «σύμμαχοί» της ενώ περιμέναμε ότι μιλούσαν τουλάχιστον για ένα «ευρωομόλογο», να αναβάλλουν τις αποφάσεις και να δείχνουν απρόθυμοι στη στήριξη της ευρωπαϊκής οικονομίας με πραγματικό χρήμα.
Αν δεν υπάρξει το επόμενο διάστημα αληθινό κύμα επενδύσεων στην οικονομία, μέτρα όπως αυτά που λαμβάνει η Ελλάδα με φοροαπαλλαγές κλπ θα αποδειχτούν ελάχιστα. Φαίνεται όμως υπάρχουν και βαθύτερα προβλήματα. Από τη μία είναι οι τακτικές αντιπαλότητας των μεγάλων κρατών που δείχνουν να περιμένουν την ήττα των οικονομικών ανταγωνιστών τους, κάτι που σίγουρα διακρίνεται στη στάση των ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά μάλλον αφορά και ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις.
Επιπλέον, καταγράφεται μία απροσδόκητα μεγάλη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων με πρωτοφανή διάλυση των όποιων συμφωνιών είχαν επιβιώσει μετά την οικονομική κρίση και αυτό αφορά και την Ελλάδα που έδειξε ένα απρόσμενα γρήγορο αντανακλαστικό στη διακοπή των συμβάσεων εργασίας και της μείωσης συνολικά των εργασιακών δικαιωμάτων.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το μέλλον δεν μοιάζει ευοίωνο, αντίθετα δείχνει να κινείται προς ένα σκοτεινό τούνελ από το οποίο αναρωτιέσαι αν υπάρχουν κάποιοι ισχυροί που νομίζουν ότι θα βρουν μόνοι τους τη φωτεινή έξοδο.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
