Το “Σφαγείο” είναι ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη που το ακούμε στις επετείους του Πολυτεχνείου από τον Αντώνη Καλογιάννη όπως μας το παρέδωσε ο Νίκος Κούνδουρος στα “Τραγούδια της Φωτιάς” το 1975 με τις μεγάλες συναυλίες μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Το έλεγε εκείνη την περίοδο και η Μαρία Φαραντούρη και το έχουν πει κι άλλοι έκτοτε.
Μιλά για τον Ανδρέα (Λεντάκη) και όλα τα παιδιά που βασανίσθηκαν και χάθηκαν από την ελληνική χούντα, όπως μιλά σε έναν στίχο του για τη γλώσσα που δεν κρατιέται ποτέ βουβή αν έχει κάτι να πει…
Τα τραγούδια και η ελληνική μουσική των μεγάλων μας συνθετών συνεπήραν τον κόσμο μετά το ’70 και ταυτίστηκαν με εκείνη τη μεγάλη περιπέτεια της δημοκρατίας και των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο. Με τα χρόνια άλλαξαν πολλά, κάποιοι θεωρούν ότι εκείνοι οι αγώνες δεν έφεραν τα αποτελέσματα που προσδοκούσαν και ίσως και να μην πολυακούνε και τα τραγούδια πια.
Όμως η μουσική, όταν είναι καλή, έχει τον τρόπο της να συνεχίζει, να διατηρεί τη συγκίνηση, το πάθος, την ψυχή των δημιουργών της όπως περνάνε μέσα από τη μελωδία και τους στίχους. Και μοιάζει με ένα είδος κληρονομιάς που μας επιτρέπει ως παρακαταθήκη, να επιστρέφουμε, να τα ακούμε ξανά, να τα ανακαλύπτουμε. Δεν είναι μικρή αυτή η κληρονομιά. Το αντίθετο, είναι πολύ πλούσια.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
