Έχει περάσει πάντως πολύς καιρός που ασχολούμαστε με την άνοδο της ακροδεξιάς και περιγράφουμε το φαινόμενο. Το έχουμε δει τόσες φορές να γίνεται στη Γαλλία που θα έπρεπε να μας είχε κάνει να ανησυχούμε. Τώρα τρέχουμε βέβαια μετά τις εκλογές στη Σουηδία και την Ιταλία.
Πάντως, ο καιρός για συζητήσεις δεν είναι πια πολύς. Και η πολλή συζήτηση συχνά απλώς βαθαίνει την ιδεολογική κρίση. Γιατί ψάχνοντας να βρεις το πιο αυθεντικό αίτιο που γέμισε η Ευρώπη φασίστες, συνήθως καταλήγεις στο να επιβεβαιώνεις ως καλύτερη τη δική σου άποψη και πρόταση. Εδώ όμως χρειάζεται τη συμμαχία πολλών απόψεων για να αντιμετωπιστεί το μαύρο που γιγαντώνεται και όχι απλώς να δικαιώνεται ο καλύτερος αντιφασίστας. Το 1940 δεν είχε καμία σημασία πια ποιος είχε περισσότερο δίκιο από τους άλλους στον μεσοπόλεμο.
Μετά ας μην ξεχνάμε ότι οι ακροδεξιές και φασιστικές απόψεις δεν έχουν χάσει και τόσο την αίγλη τους. Δεν τους ψηφίζουν κατά λάθος, όσοι δεν πιστεύουν πια στην δημοκρατία, ή την προοδευτική πολιτική και την αριστερά. Έχει γίνει τόσες φορές που σημαίνει ότι κάτι βρίσκουν που τους ακουμπάει, στο φαιό μέτωπο. Όχι ότι όλοι οι ψηφοφόροι είναι και φασίστες- αυτή η γενίκευση είναι λάθος. Αλλά ότι έχει κανονικοποιηθεί και δεν τρομάζει πια ο ακραίος φασιστικός λόγος, αυτό είναι αλήθεια.
Κατά συνέπεια, το πρώτο που επείγει να γίνει, είναι να απαντηθούν ένα προς ένα τα σημεία που έφεραν την ακροδεξιά κυβέρνηση στην Ιταλία, Θέλει πολιτική και κοινωνική απάντηση επί του συγκεκριμένου, πάνω στο πρόγραμμα. Θέλει δουλειά.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
