Η πόλη έχει και τις σκοτεινές της πλευρές. Ακάλυπτοι χώροι δίπλα μας γεμάτοι προφυλακτικά και μπουκάλια από αλκοόλ, σημάδια από νύχτες πολύ πιο έντονες από όσο νομίζουμε.
Και δεν είναι και πρωτότυπο φυσικά, ούτε θέμα για να ανασύρουμε τις ηθικολογίες μας. Και χρήστες ναρκωτικών υπάρχουν που ψάχνουν μια γωνιά για χρήση σε ένα κτίριο που δεν χρησιμοποιείται και πορνεία και αλκοολισμός στα έσχατα όρια αντοχής του σώματος. Έτσι είναι οι πόλεις. Και το μικρότερο πρόβλημα είναι ίσως οι βρώμικες απόμερες γωνίες και χώροι.
Που όμως θα έπρεπε να μας κινητοποιούν και με έναν άλλο εναλλακτικό τρόπο. Όχι κουνώντας το δάχτυλο της ψευτοαξιοπρέπειας σε όσους «αμαρτάνουν» και βγαίνουν στο «περιθώριο», αλλά αναζητώντας τρόπους να έχουν την αξιοπρέπειά τους όλοι οι άνθρωποι. Κι αυτό είναι που θέλει πολλή δουλειά.
Θέλει πολλή δουλειά από την πόλη να βρεθεί δίπλα στον χρήστη. Θέλει πολλή δουλειά για να δώσει μια επιλογή ελευθερίας σε μία γυναίκα που είναι θύμα τεράστιων, διεθνών δικτύων εμπορίας ανθρώπων. Θέλει πολλή δουλειά να δίνεις επιλογές σε ανθρώπους που ίσως να νιώθουν ότι δεν τις έχουν.
