Το ερώτημα «τι κάνεις;» πλέον, δεν είναι και τόσο ανώδυνο. Δεν σου αρκεί συχνά να πεις ένα τυπικό «καλά είμαι» και να πας παρακάτω. Γιατί πλέον, μας έχουν συμβεί πολλά για να τα περνάμε όλα επιφανειακά. Κι όχι ότι θα σταματήσουμε να χρησιμοποιήσουμε τις τυπικότητες στον δημόσιο βίο μας. Και μία άνευρη χειραψία θα κάνουμε και ένα απλό «τι κάνεις;» θα απευθύνουμε κι εμείς αν χρειαστεί.
Είναι όμως κάτι βαθύτερο μέσα μας που μας ταρακουνάει και μας ζητά να είμαστε λίγο πιο ειλικρινείς και να εκτεθούμε λίγο περισσότερο, μιλώντας όπως αισθανόμαστε. Γιατί θα κλείσουμε σχεδόν 15 χρόνια που είμαστε σε καθεστώς κρίσης, η μία κρίση πάνω στην άλλη και σε κανέναν μας δεν επουλώθηκαν όλες οι πληγές, κανένας μας δεν έμεινε χωρίς σημάδια.
Και τώρα μέσα στις άλλες κρίσεις που μας φόρτωσε η τελευταία τριετία, μοιάζει δύσκολο ακόμα και να περιγράψουμε πλήρως το «τι κάνουμε». Τώρα πιάνουμε τον εαυτό μας να αλλάζει διάθεση από ώρα σε ώρα, να μεταβάλλεται αυτό που νιώθουμε από το πρωί ως το βράδυ και συχνά από την ικανοποίηση να περνάμε με την ίδια ευκολία στην απογοήτευση και από το θετικό στο αρνητικό. Δύσκολο να απαντήσεις ακόμα κι αν θέλεις, σε αυτό το «πώς είσαι».
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
