Και ήρθε λέει η επόμενη μέρα και τα κρούσματα έχουν μηδενιστεί και τα εμβόλια σηκώνουν τείχη και η νόσος αποχαιρετά την καθημερινότητά μας. Πώς θα είμαστε άραγε; Τι θα σκεφτόμαστε, πώς θα μας έχει αλλάξει όλο αυτό που ζήσαμε;
Δύο νομίζω θα είναι οι κυρίαρχες αλλαγές. Η πρώτη θα είναι ίσως μία αίσθηση ότι πλέον μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, ότι δικαιούμαστε τα πάντα. Μπορεί να μας βγει το ανικανοποίητο, μια επιτακτική ανάγκη να βιώσουμε όσο μπορούμε αυτά που καταπιέζαμε ή τα βάζαμε παλιότερα σε δεύτερη μοίρα. Παρατηρείται κάτι τέτοιο όταν ερχόμαστε μπροστά σε μία υπαρξιακή κρίση.
Η δεύτερη τάση μπορεί να είναι ένα πισωγύρισμα, ένα αίσθημα φόβου, μία συντηρητική τάση για ασφάλεια. Βιώνοντας κάτι τόσο πολύ ακραίο μπορεί να μας μείνει η ανασφάλεια και να παγιωθεί μέσα μας ο δισταγμός, η ανάγκη να είμαστε συνέχεια «μέσα», προστατευμένοι.
Μπορεί πάλι να μη συμβούν έτσι τα πράγματα. Μπορεί να τα βιώσουμε όλα αυτά ταυτόχρονα και σε διάφορες δόσεις, μπορεί να γυρίσουμε στις παλιές μας ζωές σαν μην συνέβη τίποτα, μπορεί να μην καταλάβουμε καν τι άλλαξε. Μπορεί.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
