Ενώ στην αρχή της πανδημίας υπήρξε μία τάση ευδαιμονίας θα τη λέγαμε, σταδιακά το κλίμα άλλαξε και έγινε πολύ πιο βαρύ.
Ευδαιμονία ήταν εκείνη η χαλαρή διάθεση ότι θα την περάσουμε την καραντίνα μέσα, θα διαβάσουμε τα βιβλία μας, θα δούμε σειρές στην τηλεόραση, ή θα καθαρίσουμε την αποθήκη που είχε γίνει ζούγκλα. Αντέξαμε μέχρι τον Μάιο.
Από τον Νοέμβριο καταλάβαινες ότι δεν ήταν πια το ίδιο κλίμα. Είχε βαρύνει ακόμα περισσότερο και η κατάσταση με την υγεία των ανθρώπων και ακούγαμε για γνωστούς μας που νοσηλεύονταν ή τους πρώτους νεκρούς στη διπλανή πόρτα. Δεν υπήρχε ούτε η διάθεση ούτε ο χώρος για ευφυολογήματα. Δεν μπορείς να λες πόσο καλά περνάς μέσα, όταν δίπλα σου εξελίσσονταν δράματα.
Κι αυτό ήταν τελικά ένα καλό μάθημα, τουλάχιστον για όσους θέλουν και αντέχουν να διδάσκονται από τη ζωή και δεν αποφεύγουν τις δύσκολες καταστάσεις και τις οξείς γωνίες στο σκοτάδι.
Αλλά η κατάσταση σταδιακά δεν προσφέρονταν καν για αναστοχασμό. Γιατί δεν ήταν εύκολο όσο μπαίναμε στη νέα χρονιά να είμαστε συγκεντρωμένοι και να εστιάζουμε σε όσα θα μπορούσαν να μας κρατήσουν. Τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε τις συνέπειες. Είμαστε ανήσυχοι, επιφυλακτικοί, έχουμε ερωτήματα ακόμα. Κι ας είναι καλές οι ειδήσεις που έρχονται από το μέτωπο…
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
