Τώρα που πέφτει πιο νωρίς το σκοτάδι νιώθεις περισσότερο αυτό το αίσθημα της αλλαγής της εποχής και το πλησίασμα του χειμώνα.
Κι αυτό από τη μία πλευρά, σε καθησυχάζει όπως κάνει πάντα ο κύκλος της ζωής και η κανονικότητα των αλλαγών στη φύση. Έχει την ομορφιά του το φθινόπωρο που βαθαίνει και η προοπτική του χειμώνα. Υπάρχει όμως και η ανησυχία για την ακρίβεια, πώς θα ζεσταθούμε, πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Το κρύο δεν παλεύεται με ωραίες λέξεις και η φτώχεια χτυπάει πάντα δυνατά την πόρτα όταν καταφτάνει.
Δεν είναι είμαστε όμως και πρωτάρηδες. Δεν είναι ο πρώτος δύσκολος χειμώνας που θα περάσουμε. Εδώ ζήσαμε μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία της χώρας, βιώσαμε ανεργία, έλλειψη εσόδων, ανατροπές σε όσα ξέραμε ως σίγουρα και δεδομένα, κλείσιμο των δρόμων της προοπτικής.
Αυτό που κάνει όμως, τη διαφορά φέτος, είναι η κρίση της πανδημίας που μετρά δύο χρόνια ήδη γεμάτα πίσω μας και ο πόλεμος. Συνθήκες πρωτόγνωρες που έρχονται και κάθονται πάνω στα προβλήματα τα οικονομικά. Είναι σαφώς μία νέα κατάσταση.
Το ερώτημα που έρχεται εύλογα πιο βαθιά, είναι αν έχουμε περάσει και σε μία νέα φάση της ζωής μας, σε μία ριζικά νέα κατάσταση. Κατάσταση που εμπεριέχει πια ως σχεδόν δεδομένη, την ανησυχία, τη διακινδύνευση, το άγχος και την αγωνία για το μέλλον. Θα είναι δομικά στοιχεία αυτά σε μία έστω μεταβατική, αλλά πολύχρονη περίοδο που θα ακολουθήσει; Και προς τα πού θα πρέπει άραγε να κοιτάξουμε για να δούμε το φως μίας αλλαγής προς το καλύτερο;
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
