Καταναλώνουμε πολλές αμερικάνικες σειρές με εξάρθρωση εγκλημάτων και δίκες στα δικαστήρια και νομίζουμε ότι έχουμε πιάσει το νόημα και των αμερικανικών θεσμών και τις αναλογίες τους με τη δική μας κατάσταση. Παρενέργεια όλων αυτών είναι να νομίζουμε για παράδειγμα ότι οι εισαγγελείς στην Ελλάδα είναι κάτι σαν δημόσιοι κατήγοροι και ότι μόνοι τους πρέπει να αποδείξουν την ενοχή των κατηγορουμένων. Ευτυχώς είναι πιο πολύπλοκο το σύστημα, έχει πολλά επίπεδα από το πρώτο της προανάκρισης και φαίνεται συχνά, σε σοβαρές δίκες ότι υπάρχουν δικλείδες ασφαλείας ώστε να επιτυγχάνεται η εφαρμογή της Δικαιοσύνης.
Η Αμερική πάντως είναι μία συνεχής πρόκληση για εμάς τους Ευρωπαίους, γιατί θέτουν συνέχεια ζητήματα και αντιμετωπίζουν προκλήσεις. Ας πούμε το θέμα της αιρετότητας πολλών Αρχών και όχι μόνο των βουλευτών ή των δημάρχων. Ψηφίζουν συνέχεια για τους εκπροσώπους τους. Κι αυτό οδηγεί όμως και τους εκλεγμένους να ψάχνουν τρόπους να ικανοποιούν το κοινό τους ώστε να τους ξαναψηφίσει. Μην νομίζουμε όμως ότι το πρόβλημα αυτό, που είναι στην ουσία το πρόβλημα του λαϊκισμού δεν το αντιμετώπιζε και η αρχαία Αθήνα με τη δημοκρατία της. Πόσες φορές δεν χρειαζόταν ακόμα και ο Περικλής να μεριμνά, ώστε να εξασφαλίζει την ψήφο των πολιτών.
Αυτό που έχουμε πάθει πάντως για να γυρίσουμε στη μικρή οθόνη, είναι ότι παθιαζόμαστε πολύ με τις σειρές και τους τηλεοπτικούς ήρωες και λιγότερο με την εκπροσώπησή μας στον αληθινό κόσμο. Στον οποίο αναθέτουμε σε άλλους να μας σώσουν κάθε τέσσερα χρόνια, με την ίδια πάντα άγνοια κινδύνου και ίσως και ενδόμυχη επιθυμία να παραιτηθούμε από τις προσωπικές μας ευθύνες και υποχρεώσεις.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
