Υπάρχει μία κουφόβραση, ένα υπόγειο κύμα δυσαρέσκειας μέσα σε πολύ κόσμο. Ειδικά σε νέους ανθρώπους βλέπεις εύκολα ότι αντιδρούν, ότι είναι ευαίσθητοι δέκτες όσων γίνονται γύρω τους. Και όλες αυτές οι κινητοποιήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες, με χαρακτηριστικό τη μαζικότητά τους, δεν πρέπει να αποδίδονται με ευκολία σε έναν αναρχικό ριζοσπαστισμό. Δεν έγιναν ξαφνικά χιλιάδες οι αναρχικοί στην Ελλάδα.
Είναι το ίδιο λάθος με το να θεωρούμε όλους τους αντιδρώντες στα μέτρα της πανδημίας, ως «ψεκασμένους».
Υπάρχουν αντίστοιχα χιλιάδες εργαζόμενοι ή ελεύθεροι επαγγελματίες που είναι τόσο πολύ θυμωμένοι με την πολιτική των απαγορεύσεων στην αγορά, που μοιάζουν πολύ πιο οργισμένοι από αυτό που έχουμε στο κεφάλι μας για εξτρεμισμό.
Τα πιο πολλά νέα παιδιά, από οικογένειες της διπλανής πόρτας προέρχονται και είναι ένα χρόνο κλεισμένα μέσα. Και δεν αντέχουν όλη αυτή η φλυαρία κάθε πρωί στις τηλεοράσεις για τις μεταλλάξεις, τα νέα μέτρα, τις διπλές μάσκες ή την υπομονή «για δύο ακόμα εβδομάδες». Θα προτιμούσαν να τους πει κάποιος ένα πράγμα, πάει και τελείωσε, να το τηρήσουν, να πάρουν την ατομική ευθύνη και να προχωρήσει η κατάσταση. Και θα προτιμούσαν να μην έχουν κι έναν αστυνομικό από δίπλα κάθε φορά που κάθονται σε ένα παγκάκι με ένα πλαστικό καφέ στα χέρια. Καμιά φορά από κάτι τέτοια μικρά ξεσπάει ο κόσμος.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
