Η επόμενη ημέρα στη Θεσσαλία είναι όπως αναμενόταν: Ένα μίγμα τραγωδίας και σοκ μπροστά στην πρωτοφανή καταστροφή. Παρ’ όλα αυτά δεν υπάρχει περιθώριο για συναισθήματα, παρά μόνο για μεθοδικά σχέδια και τεράστια προσπάθεια.
Όσο περνάνε οι μέρες και αποκαλύπτονται οι εικόνες και τα στοιχεία της καταστροφής, όλο και περισσότερο θα γίνονται κατανοητά τα μεγέθη. Και είναι απόλυτα λογικό, κάθε άνθρωπος, όλοι μας να μπαίνουμε σε έναν κύκλος θλίψης, φόβου, ίσως και απώθησης. Πώς να αποδεχτείς τέτοιες εικόνες; Πώς να συνηθίσεις στην ιδέα ότι τόσοι άνθρωποι δεν θα έχουν για καιρό ένα σπίτι να μείνουν, ότι έχουν χάσει τις δουλειές τους, τις περιουσίες τους.
Για αυτό και είναι απόλυτα κρίσιμο να προχωρήσει ο σχεδιασμός για την αποκατάσταση του τόπου. Να προχωρήσει με κάθε τίμημα, να προχωρήσει όσο γίνεται, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν ακόμα οι χρηματοδοτικοί πόροι. Θα πρέπει να αναζητούνται εν κινήσει. Ας μη γελιόμαστε άλλωστε. Ούτε γρήγορη θα είναι η αποκατάσταση, ούτε θα βρεθούν άμεσα τα κονδύλια που απαιτούνται. Θα χρειαστεί τεράστια πολιτική προσπάθεια τόσο στο επίπεδο της κυβέρνησης όσο και στο επίπεδο του κρατικού μηχανισμού ώστε να κινητοποιηθούν όλες οι δυνάμεις. Και θα χρειαστεί και μεγάλη πίεση προς την ΕΕ από την οποία διαφαίνεται ήδη ότι τα νέα δεν είναι καλά, γιατί ναι μεν υπάρχει κατανόηση, φαίνεται όμως ότι δεν υπάρχουν οι μηχανισμοί που θα ανοίξουν και τις προοπτικές ενός ολιστικού σχεδιασμού.
Ήδη δε, προκύπτουν και κάποιες νέες προκλήσεις. Ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι κορυφαίος γιατί οι δήμοι κυρίως αλλά και οι περιφέρειες έχουν τη γείωση ώστε να κατανοήσουν τα προβλήματα που έχουν προκύψει. Δεν έχουν όμως ούτε αρμοδιότητες, ούτε μηχανισμούς και στελέχωση και ούτε πόρους ώστε να επιτελέσουν ένα τέτοιο έργο. Πώς μπορεί να είναι αποτελεσματική μια πολιτική αποκατάστασης τέτοιου εύρους αν γίνεται με τα δεδομένα μίας παλιάς συνθήκες που αφορούσε μεμονωμένα γεγονότα;
Είναι ο καιρός πια για αναθεωρήσεις σε πραγματικό πεδίο. Αλλά χωρίς να υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
