Τις περισσότερες φορές δεν νιώθουμε μοναξιά, νιώθουμε ότι είμαστε απομονωμένοι. Η μοναξιά μοιάζει σύμφυτη με τη ζωή στις πόλεις και ταυτίζεται με την τροπή που έχει πάρει η ζωή μας τις τελευταίες δεκαετίες της οικονομικής μεγέθυνσης και του άγχους για εργασία και πρόοδο. Όταν δουλεύεις 12 ώρες τη μέρα ή όταν δεν σου φτάνει ο μισθός πέρα από τα στοιχειώδη, πώς να βρεθείς σε μία θέση που η μοναξιά να γίνεται κυρίαρχη.
Ακριβώς αυτή η συνθήκη όμως δείχνει περισσότερο προς την πλευρά της απομόνωσης και του αποκλεισμού. Γιατί και να θέλεις δεν μπορείς. Γιατί και να θέλεις να είσαι με άλλους ανθρώπους μπορεί να μην τα καταφέρνεις γιατί σου λείπουν χρήματα ή δεν έχει καθόλου ελεύθερο χρόνο. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και τίποτα δεν υποκαθιστά την ανθρώπινη επαφή. Ούτε η αέναη επικοινωνία μέσα από τα τρομερά ψηφιακά δίκτυα της εποχής μας.
Κατά συνέπεια, είναι οι υλικές συνθήκες της ζωής που πρέπει να εξεταστούν και να αλλάξουν αν θέλουμε και το συναίσθημα να βρίσκει το δρόμο του και να ισορροπεί.
ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
